ΣΚΟΤΕΙΝΕΣ ΜΕΡΕΣ

Όπως έχετε διαπιστώσει πολλές φορές τυχαίνει στα βιβλία που διαβάζω να πηγαίνω ανάποδα σαν τον κάβουρα.

Ξεκινώ από το τελευταίο πόνημα ενός συγγραφέα για να φτάσω στο πρώτο του πνευματικό παιδί.

Στις περισσότερες των περιπτώσεων αυτό συμβαίνει τυχαία.

Στις υπόλοιπες όμως ,πολλές φορές η περιέργεια μου για να δω την εξέλιξη της γραφής του συγγραφέα με οδηγεί στο να κάνω αυτή την επιλογή.

Ο Μάριος Δημητριάδης είναι από τους συγγραφείς που ακολουθώ πιστά, έχω διαβάσει όλα τα βιβλία του, θαυμάζω τις ιστορίες του αλλά και τον εκτιμώ απεριόριστα.

Εχθές το βράδυ λοιπά αν και το έχω εδώ και πολύ καιρό στην κατοχή μου αποφάσισα να διαβάσω το πρώτο του βιβλίο.

Και η αλήθεια είναι ότι δεν μετάνιωσα καθόλου για αυτή την επιλογή.

Το βράδυ μου έγινε τρομακτικό και σκοτεινό.

Πλανήθηκα σε έναν κόσμο όπου δεν γνώριζα τι ήταν αλήθεια και τι όχι.

Τι ήταν όνειρο και τι πραγματικότητα.

Οι Σκοτεινές Μέρες είναι το πρώτο του βιβλίο και από ότι διαπιστώνω αν και έχουν ακολουθήσει πολλά στην πορεία είναι ένας συγγραφέας που από την πρώτη στιγμή απέδειξε το ταλέντο του αλλά και τη μαεστρία του να πλάθει κόσμους ολότελα δικούς του.

Να μας εγκλωβίζει σε έναν ιστό φόβου και τρόμου.

Πρόκειται για ένα βιβλίο 200 σελίδων.

Μία αρκετά εφευρετική , πρωτότυπη και σκοτεινή ιστορία.

Ένα κλειστοφοβικό ανάγνωσμα με πανέξυπνη πλοκή.

Ο τρόμος εδώ είναι κοσμικός και πλάθεται από τη συγγραφέα του βιβλίου με πολύ μεγάλη δεξιοτεχνία.

Ο Έκτορας ο πρωταγωνιστής του βιβλίου βρίσκεται να ακροβατεί ανάμεσα σε δύο παράλληλους κόσμους.

Στο πραγματικό και έναν άλλον φαινομενικά ίδιο με το δικό του.

Ο κόσμος όμως εκείνος είναι σκοτεινός.

Παράξενος.

Αναπάντεχα τρομακτικός.

Πώς θα σας φαινόταν αν κάθε φορά που κοιμόσασταν το πρωί ξυπνούσατε σε μία εναλλακτική πραγματικότητα όπου ναι μεν ο κόσμος είναι φαινομενικά ο ίδιος αλλά τίποτα δεν είναι όπως γνωρίζετε;

Οι σκοτεινές μέρες του κεντρικού ήρωα θα οδηγήσουν τον αναγνώστη σε ένα ταξίδι μυστηρίου και αγωνίας ώστε να ανακαλύψει την αλήθεια.

Συνοδοιπόρος σε αυτό το ταξίδι μία γυναίκα.

Μαζί με αυτή θα προσπαθήσουν να αναζητήσουν την αλήθεια.

Αν και πρώτο του βιβλίο η ιστορία είναι αρκετά δυνατή.

Η γραφή του μεστή χωρίς φιοριτούρες και φανφάρες.

Ουσιαστικοί διάλογοι και πλοκή που επιτείνει την αγωνία αλλά και το φόβο του αναγνώστη.

Μέσα σε ένα ζοφερό και κλειστοφοβικό σκηνικό ο συγγραφέας δημιουργεί μια παράλληλη πραγματικότητα.

Ένα παράλληλο κόσμο.

Χωρίς ηλεκτρικό.

Χωρίς αυτοκίνητα.

Χωρίς τίποτα να είναι το ίδιο.

Μια πόλη που όλα είναι νεκρά.

Έμψυχα και άψυχα.

Μια πόλη τρομακτική που βγήκε από τους χειρότερους εφιάλτες του κυρίου Δημητριάδη.

Αν νομίζετε ότι μπορείτε να φανταστείτε το τι τέλος έχει δώσει σε αυτή την ιστορία είμαι σίγουρη ότι θα πέσετε έξω όπως έπεσα και εγώ.

Εκεί που έλεγα ότι τώρα καταλαβαίνω τι μπορεί να συμβαίνει έτρωγα ένα χαστούκι και βρισκόμουν να περιπλανιέμαι και εγώ στον πραγματικό κόσμο.

Μία πανέξυπνη ιστορία.

Δύο παράλληλοι κόσμοι.

Τα όνειρα είναι η πύλη που θα οδηγήσουν στην εναλλακτική πραγματικότητα.

Το τι συμβαίνει εκεί δεν έχετε παρά να το ανακαλύψετε.

Οι μικρές και περιεκτικές περιγραφές εγκλωβίζουν τον αναγνώστη.

Σκοτεινές μέρες.

Σκοτεινοί ήρωες.

Σκοτεινοί τόποι.

Ένα σκοτεινό ανάγνωσμα που δεν θα αφήσει αδιάφορους τους λάτρεις του είδους.

Έχω την εντύπωση ότι το βιβλίο είναι εξαντλημένο αλλά αν τύχει και πέσεις στο διάβα σας μην το προσπεράσετε