Η ΑΠΟΨΗ ΜΟΥ
Το τελευταίο δημιούργημα του Κώστα Κρομμύδα έρχεται να εκπληρώσει μία επιθυμία, που όπως λέει ο ίδιος, πάντα ήθελε να πραγματοποιήσει. Να αποτυπώσει σε ένα μυθιστόρημα το μεγαλείο του έρωτα όπως αυτός αναπτύχθηκε μεταξύ δύο ανθρώπων που έχουν αφιερώσει τη ζωή τους στο θεατρικό σανίδι ως ηθοποιοί.
Το αποτέλεσμα ήταν λοιπόν μία εξαιρετικά ρομαντική αλλά συγχρόνως δραματική εξιστόρηση, μέσα από την οποία ο συγγραφέας παρουσιάζει τη ζωή και τα γεγονότα που σημάδεψαν την πορεία και την καριέρα των δύο βασικών ηρώων του, του Νικόλα Δούκα και της Λυδίας Ρανιέρη που υπήρξαν ζευγάρι στη ζωή και στο σανίδι για πολλά χρόνια.
Για άλλη μία φορά, όπως και στο "Φως μέσα στη θύελλα" ο Κώστας Κρομμύδας επιλέγει την αφήγηση μέσα από τα μάτια μίας κοπέλας, της δημοσιογράφου Μάρως Κούρτη που ο ρόλος της μέσα στο μυθιστόρημα είναι αυτός που συνδέει το παρελθόν με το παρόν και αποτελεί την αιτία που η ιστορία έρχεται στο φως της δημοσιότητας στις πραγματικές της διαστάσεις. Παράλληλα ο αναγνώστης παρακολουθεί και τη ζωή της ίδιας της δημοσιογράφου και τις επιπτώσεις που έχει σε αυτήν η γνωριμία της με τον άνθρωπο Νικόλα Δούκα στον οποίο αρχικά είχε πάει προκειμένου να του πάρει μία συνέντευξη για το έντυπο στο οποίο δούλευε.
Η πλοκή του έργου παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Το παρελθόν, με το παρόν και το μέλλον, συνδέονται όμορφα και ομαλά. Κατά τη διάρκεια της εξιστόρησης υπάρχουν αρκετές εκπλήξεις για τον αναγνώστη που τον βοηθάνε να κάνει τους απαραίτητους συσχετισμούς μεταξύ των προσώπων που εμφανίζονται στο βιβλίο αλλά και πολλά σημεία με έντονες και συγκινητικές περιγραφές που εντείνουν τα συναισθήματα του.
Το μυθιστόρημα είναι εμπνευσμένο από γεγονότα της θεατρικής και κινηματογραφικής ιστορίας της χώρας μας και ο έμπειρος αναγνώστης που έχει παρακολουθήσει τα θεατρικά δρώμενα, εύκολα θα αναγνωρίσει στα πρόσωπα των ηρώων του μυθιστορήματος, γνωστούς ηθοποιούς αλλά και παράγοντες του καλλιτεχνικού και πολιτικού στερεώματος της σύγχρονης Ελλάδας. Ο συγγραφέας έχει επιλέξει -ορθά κατά την γνώμη μου- να μην χρησιμοποιήσει για τους βασικούς του ήρωες αληθινά πρόσωπα, αλλά να τα ονοματίσει διαφορετικά, καθώς κάτι άλλο θα μετέτρεπε το μυθιστόρημα σε βιογραφία και φυσικά κάτι τέτοιο θα είχε μεγάλη επίδραση στην πλοκή, αφού σε μία τέτοια περίπτωση, θα έπρεπε στο σύνολο του έργου να χρησιμοποιηθούν τα γεγονότα όπως έλαβαν χώρα. Όμως αυτό πιστεύω πως θα έπρεπε να ακολουθηθεί για όλους όσους εμφανίζονται στην ροή του έργου και να μην υπάρξουν εξαιρέσεις, καθώς με αυτόν τον τρόπο ο αναγνώστης μοιραία μπαίνει στη διαδικασία να φέρνει στη μνήμη του τα πρόσωπα που έγιναν γνωστά για το πάθος που αναπτύχθηκε μεταξύ τους στα χρόνια της καλλιτεχνικής τους ύπαρξης. Είναι ένα σημείο που αναμφίβολα και εμένα με προβλημάτισε όσο και αν ήθελα να αποστασιοποιηθώ από όσα είχαν συμβεί στην πραγματικότητα.
Τελειώνοντας το βιβλίο δεν κρύβω πως ήμουν συγκινημένος. Ο τρόπος με τον οποίο ο συγγραφέας επέλεξε να συνθέσει τα γεγονότα με το μυθιστόρημα, την πραγματικότητα με την φαντασία ήταν αριστοτεχνικός και με έκανε να καταλήξω στο συμπέρασμα πως αν ο αναγνώστης επιλέξει να βλέπει πίσω από τους ήρωες, υπαρκτά πρόσωπα, τότε δεν θα ευχαριστηθεί την εξιστόρηση σε όλο της το εύρος. Αν όμως αποστασιοποιηθεί από την πραγματική ιστορία ή παρ' ελπίδα δεν είναι εις γνώσιν του αυτά τα γεγονότα από τα οποία έχει αντληθεί η έμπνευση του συγγραφέα, τότε είμαι βέβαιος πως το βιβλίο θα τον γοητεύσει από την αρχή μέχρι το τέλος.
Αναμφίβολα είναι ένα καλογραμμένο μυθιστόρημα και για άλλη μία φορά ο Κώστας Κρομμύδας καταφέρνει να γράψει μία ιστορία που συγκινεί και αγγίζει τον αναγνώστη αφήνοντάς του μία γλυκόπικρη γεύση στο τέλος. Είμαι δε βέβαιος, πως θα κάνει πολλούς να ψάξουν πληροφορίες για τους μεγάλους ηθοποιούς, τα μεγάλα έργα και τους μεγάλους έρωτες που στιγμάτισαν την καλλιτεχνική ζωή αυτού του τόπου κάτι που θα αποτελέσει μεγάλο κατόρθωμα αυτού του μυθιστορήματος.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου