Βίκυ Τάσιου
Τέσσερα χρόνια πριν ,αν θυμάμαι καλά, γυρνώντας στους διαδρόμους της δανειστικής βιβλιοθήκης η ματιά μου έπεσε σε ένα βιβλίο με τον τίτλο οι στάχτες της ψυχής μας από τις εκδόσεις Οξύ, από τη σειρά σκοτάδι κόλαση, με ημερομηνία κυκλοφορίας το 2003.
Απλώνοντας το χέρι μου και κοιτώντας το βιβλίο διαπίστωσα ότι ήταν γραμμένα στο εξώφυλλο τα ονόματα των μεγαλύτερων συγγραφέων της λογοτεχνίας του φανταστικού και του τρόμου.
Γυρνώντας στο σπίτι ,κάθομαι αναπαυτικά και ξεκινώ την ανάγνωση του βιβλίου ως που φτάνω στη σελίδα 29 σε ένα διήγημα με τον τίτλο η ιστορία του χειρουργού.
Μόνο και μόνο από τον τίτλο, ρίγη ανατριχίλας άρχισαν να με κυριεύουν και ένα αόρατο καμπανάκι χτυπούσε μέσα στο μυαλό μου λέγοντάς μου ότι αυτό που θα διαβάσω θα μείνει ανεξίτηλα χαραγμένο μέσα μου.
Τελειώνοντας την ανάγνωση του έχω μείνει άφωνη.
Δεκαέξι χρόνια αργότερα οι εκδόσεις Οξύ κυκλοφορούν ένα μικρό βιβλιαράκι με τον τίτλο ιστορία του χειρουργού και με ένα εκπληκτικό εξώφυλλο.
Μπορείτε λοιπόν να φανταστείτε πόσο μεγάλη χαρά ένιωσα που επιτέλους θα το είχα στην κατοχή μου.
Λονδίνο, τέλη 19ου αιώνα. Μια μυστηριώδης γυναίκα εμφανίζεται στη σκηνή του θεάτρου Τζούμπιλι και το νούμερό της κόβει την ανάσα του κοινού. Οι θεατές δυσκολεύονται να πιστέψουν πως όλα όσα βλέπουν είναι αληθινά. Κι όμως, είναι.
Ένας νεαρός χειρούργος θα σαγηνευτεί από την αινιγματική καλλιτέχνιδα και θα νιώσει μια ανεξήγητη δύναμη να τον τραβάει κοντά της. Κι αφού την γνωρίσει, δέσμιος πια ανομολόγητων εμμονών, θα ξεκινήσει ένα συγκλονιστικό ταξίδι στην άβυσσο της ανθρώπινης ψυχής, ένα ταξίδι δίχως επιστροφή.
Ανοίγοντας αυτό το μικρό βιβλιαράκι μάταια έψαχνα να βρω περισσότερες πληροφορίες σε αυτό αλλά και στον ιστό για τον συγγραφέα του βιβλίου.
Συνειδητοποιώ λοιπόν εκείνη τη στιγμή ότι πρόκειται καθαρά προφανώς για ψευδώνυμο.
Τέσσερα χρόνια μετά την αρχική του ανάγνωση, η ιστορία του χειρουργού με σημάδεψε όσο καμία άλλη και την θεωρώ αναμφισβήτητα το καλύτερο διήγημα τρόμου που έχω διαβάσει ποτέ στη ζωή μου.
Είναι από αυτές τις ιστορίες που όσα χρόνια και αν περάσουν δεν μπορείς να τις ξεχάσεις.
Σε σημαδεύουν και σε στοιχειώνουν.
Με μία απλή λέξη συγκλονιστικό.
Έχετε ποτέ αναρωτηθεί αν η προσωπική μας ταυτότητα είναι αδιάρρηκτα συνδεδεμένη με την ολότητα του σώματος μας; Πόσο μεγάλο μέρος του σώματος μπορούμε ν' απολέσουμε, χωρίς παράλληλα ν' απολέσουμε και την ακεραιότητα της ταυτότητας μας";
"Θα μένατε εμβρόντητοι αν το μαθαίνατε. Αν μαθαίνατε πόσο μικρό μέρος του σώματος μας επαρκεί για να συνεχίσουμε να 'μαστε ο εαυτός μας..."
Η ιστορία του χειρουργού μου θύμισε πάρα πολύ τις παραστάσεις του Γκράν Γκινιόλ.
Η φρίκη σε αυτό το διήγημα περνά όμως σε άλλο επίπεδο.
Σε αυτό που κάνει τον αναγνώστη να αναρωτιέται μέχρι που είναι ικανός να φτάσει ο άνθρωπος για να ικανοποιήσει τόσο την περιέργεια του ,τις εμμονές του αλλά και την προσωπική του φιλοδοξία.
Αυτό το διήγημα σε κάνει να αναρωτηθείς ποιά είναι τα όρια της φαντασίας του δημιουργού.
Πως ήταν ικανό το μυαλό του να φτάσει σε αυτό το επίπεδο και να γράψει αυτή την ιστορία.
Ποιες ήταν οι σκέψεις του και τι συναισθήματα ήθελε να προκαλέσει στους μελλοντικούς αναγνώστες.
Ανατριχιαστική:Ναι
Φρικιαστική:Ναι
Απολαυστική;Ναι.
Σίγουρα όμως δεν είναι μία ιστορία για όλους τους αναγνώστες.
Είναι από εκείνες τις ιστορίες που κλείνοντας τες μένεις για λίγο άφωνος και αναρωτιέσαι τι διάβασες.
Ψιθυρίζεις στον εαυτό σου ότι θα ήθελες να μπορούσες να γνωρίσεις από κοντά τον συγγραφέα και να του σφίξεις το χέρι επειδή σου έδωσε την ευκαιρία να διαβάσεις κάτι τόσο θεσπέσιο.
Η γραφή ολοζώντανη.
Φθινόπωρο του 1889.
Ένα θαλπερό βράδυ μεταφερόμαστε αυτόματα στο Λονδίνο, σε μία κακόφημη γειτονιά της περιοχής σε ένα μικρό στενό και σε ένα μικρό θεατράκι.
Εκεί η παράσταση που θα παρακολουθήσουμε θα μείνει χαραγμένη μέσα μας.
Η προτίμηση του κοινού για το αλλόκοτο και το τερατώδες δεν έχει όρια και εμείς με αυτά που θα διαβάσουμε θα ξεπεράσουμε τα δικά μας.
Η παράλογη φρίκη και η ειδεχθή σαγήνη της παράστασης δεν θα αφήσει κανέναν ασυγκίνητο.
Και όπως ο κεντρικός ήρωας αλλά και αφηγητής της ιστορίας δεν ξέχασε ποτέ την ιστορία που έζησε έτσι και εσείς δεν θα ξεχάσετε ποτέ αυτό το διήγημα που θα διαβάσετε.
Αναμφισβήτητα η καλύτερη ιστορία τρόμου που έχω διαβάσει ποτέ στη ζωή μου η οποία διαδραματίζεται στην σκοτεινή ατμόσφαιρα του Λονδίνου εκείνης της εποχής.
Ένα διήγημα που δεν πρέπει να λείπει από τη συλλογή σας.
Ευχαριστώ θερμά τις εκδόσεις Οξύ που μου έδωσαν την ευκαιρία μετά από πάρα πολλά χρόνια επιτέλους να έχω αυτό το διήγημα στην βιβλιοθήκη μου.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου