Έχουν υπάρξει πολλές στιγμές που έχω αναρωτηθεί πώς θα ένιωθα αν η ζωή μου από τη μία στιγμή στην άλλη κατρακυλούσε σε ένα σκοτεινό κελί.
Όπως είναι φυσικό μόνο και μόνο η σκέψη αυτή τρομάζει τους περισσότερους από μας.
Στο πρώτο της βιβλίο η κυρία Αλεξία Νικολοπούλου έρχεται να μας ταρακουνήσει αλλά και ταυτόχρονα να μας συγκλονίσει με μία ιστορία που βασίζεται σε αληθινά γεγονότα για τη ζωή των ανθρώπων μέσα στα σωφρονιστικά ιδρύματα.
Δεν ξέρω βέβαια αν η λέξη σωφρονιστικό ίδρυμα αντικατοπτρίζει τις συνθήκες των ελληνικών φυλακών.
Δεν είμαι η αρμόδια για να το κρίνω.
Είναι όμως ένα ζήτημα που καίει σαν καυτό σίδερο.
Είναι πολύ εύκολο από τη μία στιγμή στην άλλη από την απόλυτη ελευθερία να βρεθεί κάποιος στην απόλυτη σκλαβιά αρκεί μία στιγμή αδυναμίας ή απερισκεψίας.
Αρκεί μία στιγμή στην οποία θα βρεθείς εν βρασμώ ψυχής.
Σε μία παρόμοια στιγμή βρέθηκε και η κεντρική ηρωίδα του βιβλίου όπου ο έρωτας και η απόλυτη εμπιστοσύνη στους ανθρώπους την οδήγησε στις γυναικείες φυλακές του Κορυδαλλού.
Η συγγραφέας του βιβλίου προφανώς έχοντας ακούσει μαρτυρίες για τη ζωή των κρατουμένων στα σωφρονιστικά ιδρύματα έγραψε μία συνταρακτική ιστορία για τις συνθήκες διαβίωσης στις ελληνικές φυλακές.
Δεν είναι μία ανώδυνη ιστορία.
Είναι μία ιστορία που θα σας πονέσει αλλά ταυτόχρονα θα σας προβληματίσει για το πώς ζουν όσοι έχουν διαπράξει αδικήματα.
Αυτό το βιβλίο με έκανε να θυμώσω πάρα πολύ.
Το γιατί θα το κατανοήσετε όταν έρθει στα χέρια σας.
Έχετε αναλογιστεί πόσοι άνθρωποι βρίσκονται μέσα στις φυλακές χωρίς να έχουν διαπράξει σημαντικά ποινικά αδικήματα;
Έχετε ποτέ αναλογιστεί πόσο δύσκολη είναι η καθημερινότητα των κρατουμένων;
Κλείνοντας και κλειδώνοντας όλες αυτές τις ψυχές μέσα σε ένα κελί η ύπαρξή τους μηδενίστηκε και η κλεψύδρα της ζωής τους σταμάτησε.
Αυτό το βιβλίο με συντάραξε.
Δεν σας κρύβω ότι με έκανε να κλάψω πάρα πολύ.
Εκτός από την ιστορία της κεντρικής ηρωίδας ξετυλίγεται και ιστορία και άλλων γυναικών οι οποίες βρέθηκαν από τη μία στιγμή στην άλλη πίσω από το κελί του Κορυδαλλού.
Συγκλονιστικές μαρτυρίες κρατουμένων.
Απαράδεκτες συνθήκες κράτησης.
Αν και πρώτο βιβλίο της κυρίας Νικολοπούλου δεν μπορώ να μη θαυμάσω τον τρόπο γραφής της αλλά και την ιστορία που θέλησε να δώσει στο αναγνωστικό κοινό.
Εγώ προσωπικά την ευχαριστώ για τα πράγματα που με έκανε να μάθω όσον αφορά τον τρόπο διαβίωσης αλλά και τις συνθήκες κράτησης στις φυλακές.
Όταν είσαι ελεύθερος δεν αντιλαμβάνεσαι τον πόνο αλλά και την πικρή καθημερινότητα αυτών των ανθρώπων.
Των ανθρώπων που επέλεξαν να τους στερήσουν κάθε ανθρώπινο δικαίωμα και αξιοπρέπεια.
Τρόμος για την κάθε μέρα που τους ξημερώνει.
Φόβος.
Φόβος μην αρρωστήσουν.
Φόβος μήπως δεν έχουν χρήματα για να μπορέσουν να πληρώσουν τα αγαθά στις φυλακές.
Φόβος για τον κοινωνικό στιγματισμό.
Αμφιβολία για τα πάντα.
Αμφιβολία για το αύριο.
Αμφιβολία για την απόφαση των δικαστών.
Αμφιβολία για το αν οι δικοί τους άνθρωποι θα βρίσκονται δίπλα τους.
Αν θα αντέξουν και εκείνοι τον κοινωνικό στιγματισμό.
Είναι από εκείνα τα βιβλία που αξίζει να διαβάσετε.
Ένα βιβλίο άκρως ανθρώπινο, σκληρό αλλά και ταυτόχρονα συναισθηματικό
Την αγάπησα πολύ τη Μαντάμ.
Ήταν ο φάρος όλων αυτών των γυναικών μέσα στις φυλακές.
Ο Βράχος που τις στήριζε.
Είναι από εκείνες τις γυναίκες που είναι παράδειγμα καλοσύνης και ανθρωπιάς.
Πολλά συγχαρητήρια στη συγγραφέα για αυτό το πόνημά της.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου