ΜΙΑ ΝΥΧΤΑ ΑΚΟΜΗ

Κάθε φορά που πέφτει στα χέρια μου βιβλίο του Κώστα Κρομμύδα, αν και πάντα έχω μία πληροφόρηση για το γενικό πλαίσιο στο οποίο βασίζεται, περιμένω να δω πως θα καταφέρει πάλι να με εκπλήξει. Βλέπετε, ο Κώστας είναι πρώτα από όλα γνωστός ως ηθοποιός και παρόλο που τα τελευταία δέκα χρόνια έχει κάνει μία αξιοσημείωτη συγγραφική πορεία, εν τούτοις πάντα η εικόνα του στη σκηνή ή στην οθόνη, είναι η πρώτη που έρχεται στο μυαλό του αναγνώστη. Έτσι λοιπόν και εγώ, παρόλο που έχω διαβάσει όλα του τα βιβλία, ψάχνω σε κάθε νέα του συγγραφική προσπάθεια να βρω μία επανάληψη, κάτι που να έχει ήδη γραφτεί από τον ίδιο. Και φυσικά δεν βρίσκω... Και αυτό είναι η μεγαλύτερη επιτυχία του! Είναι κάθε φορά διαφορετικός, κάθε φορά πιο ώριμος και πιο μεστός σε αυτό που γράφει και καταφέρνει να κρατήσει τον αναγνώστη απόλυτα προσηλωμένο στο έργο του.

Το "Μια νύχτα ακόμη" είναι ένα βιβλίο, ύμνος προς τη ζωή. Ένα μυθιστόρημα που πραγματεύεται πανανθρώπινες αλήθειες, τις οποίες όμως τις έχουμε αφήσει σε ένα περιθώριο της χαοτικής ζωής μας και απλά δεν τους δίνουμε σημασία. Και έρχεται ένα ξαφνικό γεγονός, να μας συνταράξει και να μας κάνει να ψάξουμε και να βρούμε το πραγματικό νόημα της ύπαρξης μας σε αυτόν τον κόσμο.

Είναι το τρίτο στη σειρά μυθιστόρημα του συγγραφέα, που επιλέγει να έχει γυναίκα ως βασική ηρωίδα και να γράψει μέσω από αυτήν, την Ισμήνη. Η Ισμήνη τα έχει όλα. Είναι επιτυχημένη δικηγόρος, καταγόμενη από μία μεσοαστική οικογένεια, με φίλους, σύντροφο και μία ζωή καθόλα τακτοποιημένη. Η ζωή της δείχνει ανέφελη και το μέλλον της λαμπρό. Όμως η μοίρα έχει άλλα σχέδια για την ίδια. Σχέδια που θα ανατρέψουν το status quo της ζωής της, αλλά που θα της δώσουν και την ευκαιρία να ζήσει κάτι που ποτέ δεν θα το τολμούσε. Στο ταξίδι αυτό που την πάει η μοίρα της, θα συναντήσει ανθρώπους και θα μοιραστεί ιδέες που θα της ανατρέψουν όλο το οικοδόμημα της τακτοποιημένης ζωής της και θα την κάνουν να εκτιμήσει τις απλές αξίες και τα απλά πράγματα που κάνουν έναν άνθρωπο ευτυχισμένο.

Ο Κώστας Κρομμύδας έχει μία εξαιρετική ικανότητα να κρατά αμείωτο το ενδιαφέρον του αναγνώστη. Η πλοκή του είναι τέτοια που δεν αφήνει κενά ή αναπάντητα ερωτήματα στον αναγνώστη και οι χαρακτήρες που εμφανίζονται είναι ολοκληρωμένοι και σωστά τοποθετημένοι στην υπόθεση. Η διακύμανση των συναισθημάτων είναι συνεχής. Οι δραματικές σκηνές εναλλάσσονται με σκηνές πάθους, οι οποίες οδηγούν σε μία συγκινησιακή ατμόσφαιρα που όμως δεν είναι ποτέ υπερβολική και επιτηδευμένη. Ο συγγραφέας δεν επιθυμεί να υποβάλλει τον αναγνώστη σε ένα συγκινησιακό κρεσέντο. Δεν προσπαθεί να τον τρομάξει ή να τον κάνει να αισθανθεί άβολα. Αντιθέτως προσπαθεί να του περάσει μηνύματα που θα τον κάνουν να δει ο ίδιος την ζωή αλλιώς, να θέσει άλλες προτεραιότητες και να αλλάξει τη ρουτίνα του που κάνει κάθε μέρα να μοιάζει με την προηγούμενη και τις επόμενες. Και φυσικά για άλλη μία φορά, περιγράφει στιγμές πάθους με έναν μοναδικά γλυκό τρόπο, που μόνο ο Κώστας ξέρει να δημιουργεί. Ταυτόχρονα δημιουργεί εξαιρετικής ομορφιάς εικόνες στο μυαλό του αναγνώστη, περιγράφοντας με πολύ παραστατικό τρόπο το σκηνικό στο οποίο λαμβάνει χώρα η ιστορία του. Σε κάποια σημεία οι περιγραφές των τοπίων, των ανθρώπων και των φαγητών, η μυσταγωγία του κρασιού και οι στίχοι των υπέροχων τραγουδιών, κάνουν τον αναγνώστη να ξεχνά το δράμα πίσω από την υπόθεση και να γίνεται συμμέτοχος στην παρέα που έχει δημιουργηθεί. Σε αυτά τα σημεία μου έφερε στο νου μου τον Manuel Vazquez Montalban και τις απίστευτες περιγραφές γευμάτων που έχει στα έργα του.

Η ίδια η φύση της ιστορίας είναι τέτοια που θα μπορούσε να είναι πολύ δραματική και να σοκάρει τον αναγνώστη. Όμως κάτι τέτοιο θα ήταν ιδιαίτερα βαρύ και ευτυχώς ο συγγραφέας δεν το έκανε. Εντυπωσιάστηκα πραγματικά με τον τρόπο που ολοκληρώθηκε το μυθιστόρημα. Ο αναγνώστης μπορεί να θέσει τους δικούς τους όρους και να βάλει τη φαντασία του να φτιάξει τις λεπτομέρειες. Ο Κώστας Κρομμύδας επιλέγει να δείξει πως η ζωή στο τέλος θριαμβεύει, όπως και να έρθουν τελικά τα πράγματα.

Κλείνοντας αυτήν την παρουσίαση του τελευταίου μυθιστορήματος του Κώστα Κρομμύδα θα ήθελα να σημειώσω πως με άφησε με πολλά και όμορφα συναισθήματα. Με έκανε να σκεφτώ και να αναθεωρήσω. Με συγκίνησε αλλά με έκανε και να χαρώ. Είναι ένα μυθιστόρημα που μπορεί να διδάξει και να εμπνεύσει, οπότε αν μη τι άλλο, αξίζει να το διαβάσετε!