Τα χελιδόνια, όταν φεύγουν, παίρνουν τα παιδιά μαζί τους. Οι Γερμανοί τ' αφήνουν πίσω τους".
Το βιβλίο ξεκινάει με το μεταπολεμικό γαλλικό αυτό ''ανέκδοτο''.
Πόσες φορές δεν άκουσε η Λένη το "ανέκδοτο" αυτό!
Η Λένη, "το μπαστάρδι" της Βιολέτας. Το παιδί του εχθρού, το κορίτσι της ντροπής. Ένα από τα παιδιά της Βέρμαχτ, όπως ήτανε γνωστά τα παιδιά από Γερμανό στρατιώτη και γυναίκα από κατεχόμενες χώρες.
Από μικρή γνώρισε την αδιαφορία της οικογένειας της, την εχθρότητα και την βιαιότητα των άλλων παιδιών, την χλεύη των γειτόνων κι έμαθε να κρύβεται πίσω από τον ψηλό τοίχο της αυλής, που η μητέρα της έχτισε με τα ίδια της τα χέρια.
Έμαθε να νιώθει παντού ανεπιθύμητη και δίχως ρίζες πουθενά.
Στον αντίποδα, ο Γιόχαν ήταν παιδί ενός "ανώτερου Θεού", γιος υψηλόβαθμου αξιωματικού του Τρίτου Ράιχ, που από τη μια στιγμή στην άλλη, βρέθηκε από την κορυφή στον πάτο της κοινωνικής πυραμίδας.
Έζησε την κοινωνική κατακραυγή για εγκλήματα που δεν έκανε ο ίδιος.
Έμαθε να μισεί τον εαυτό του για το αίμα και τα γονίδια που είχε κληρονομήσει και να αναζητά την εξιλέωση για τα λάθη των προγόνων του.
"Έχει άραγε μέτρο η δυστυχία;"
Το βιβλίο αυτό θα σας κάνει να θυμώσετε πάρα πολύ. Θα σας κάνει να βρίσετε, να κλάψετε, να συμπονέσετε.
Είναι αδύνατον να μείνετε αδιάφοροι στα εγκλήματα που λαμβάνουν χώρα μπροστά στα μάτια σας.
Θα θελήσετε να μπείτε στη θέση της Λένης, της Βιολέτας, της γιαγιάς Αλεξάνδρας, των γειτόνων, αλλά και του Γιόχαν, των συγγενών του και άλλων προσώπων για να κατανοήσετε τις συμπεριφορές τους, όπως έκανα κι εγώ διαβάζοντας το εξαιρετικό αυτό μυθιστόρημα.
Δεν υπάρχει περίπτωση να μείνετε ασυγκίνητοι μπροστά στο δράμα της Λένης, του Γιόχαν, της Βιολέτας, του Νικηφόρου, της Μπριγκίτε ή και του Γκούσταφ.
Δεν μπορεί να μην τα βάλετε με τον πόλεμο, τη μοίρα ή τους δευτεραγωνιστές αυτού του μυθιστορήματος.
Ο πόλεμος σκληραίνει τους ανθρώπους, τους μετατρέπει σε εγωιστές, σε κτήνη.
Η επιβίωση γίνεται αυτοσκοπός.
Οι άνθρωποι δυστυχώς, διατηρούν κοντή μνήμη. Ξεχνάνε εύκολα τα καλά που τους έχουν προσφερθεί, αυτούς που τους έχουν ευεργετήσει. Θυμούνται μόνο τα λάθη, τα σφάλματα και τα κρίματα των άλλων. Γίνονται εύκολα κριτές, δικαστές που επιζητούν την τιμωρία των "ενόχων".
Και υπάρχουν κι αυτοί που ζουν με τα κρίματα των άλλων, κουβαλούν μια ενοχή, μια αμαρτία που έχουν κληρονομήσει και μαθαίνουν να πορεύονται μ' αυτήν, να αγωνίζονται για μια εξιλέωση που δεν είναι καν δική τους.
Η αφήγηση τόσο περιεκτική, ώστε οι σκηνές του έργου είναι σαν να διαδραματίζονται μπροστά στα έκπληκτα μάτια του αναγνώστη.
Η συγγραφέας έχει δημιουργήσει ένα μυθιστόρημα χωρίς ανούσιες περιγραφές και περιττές σκηνές που οι σελίδες ρέουν σαν νεράκι. Δοσμένες σε ξεχωριστά κεφάλαια η ιστορίες της Λένης, του Γιόχαν, της Βιολέτας, του Γκούσταφ βοηθούν τον αναγνώστη να δει την πραγματική τους διάσταση και συγχρόνως να κατανοήσει τις πράξεις τους.
Η Βιολέτα και ο Γκούσταφ γεννήθηκαν σε ταραγμένες εποχές. Η Λένη και ο Γιόχαν έζησαν τα λάθη της Ιστορίας και πλήρωσαν τις αμαρτίες των γονιών τους.
Η Λένη αγωνίστηκε ν’ ανακαλύψει τις ρίζες της, ο Γιόχαν θέλησε να τις κάψει.
Μυθιστόρημα ή αληθινή ιστορία;
Δεν μένει, παρά να βγάλετε τα δικά σας συμπεράσματα, διαβάζοντάς το!
Το βέβαιο είναι, ότι είναι συγκλονιστικό!
Κυρία Βόικου, πολλά συγχαρητήρια!
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου