Γιάννης Θεοχάρης
"ΔΕΝ ΕΧΟΥΜΕ ΚΑΝΕΝΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΝΑ ΑΠΟΣΤΕΙΡΩΣΟΥΜΕ ΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ,ΘΑ ΤΑ ΠΟΥΜΕ ΟΛΑ ΜΕ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥΣ!"
Ιούλιος 1973...
Στις γειτονιές της Θεσσαλονίκης τα παιδιά παίζουν ανέμελα στους δρόμους,κρυφτό, κυνηγητό, ποδόσφαιρο...
Οι μανάδες είναι στα μπαλκόνια και τα καμαρώνουν.
Σε εποχές που δεν υπήρχαν ούτε κινητά τηλέφωνα, ούτε play station, ούτε πρωινές εκπομπές, έτσι συνήθιζε να διασκεδάζει ο απλός κόσμος.
Μέσα σε όλα τα παιδάκια βρισκόταν και η Ιφιγένεια,η αδελφή της Δανάη,η μητέρα τους Κλειώ και ο πατέρας τους ο Γιάννος.
Κάτι όμως εμπόδιζε την συγκεκριμένη οικογένεια απ' το να χαρακτηριστεί ως "φυσιολογική".
Η αιτία ήταν ο πατέρας,ο οποίος ποτέ δεν έκρυψε το βίαιο του χαρακτήρα του.
Η μητέρα ανήμπορη και ανίκανη να αντιδράσει όπως συνηθίζεται, άφηνε στον πατέρα ελεύθερο το πεδίο να ξυλοφορτώνει τα θηλυκά του σπιτιού...και όχι μόνο!
Η μικρή Ιφιγένεια έζησε τον βιασμό από τον ίδιο της τον πατέρα!
Η μεγάλη αδελφή Δανάη, ερχόταν πάντα σε σύγκρουση με τον πατέρα της,δεν άντεχε στιγμή να βρίσκεται δίπλα του.
Η Κλειώ δεν αγάπησε ποτέ τον Γιάννο, τη μέρα που ετοιμαζόταν για τον γάμο της έλεγε χαρακτηριστικά <<με παντρεύουν,δεν παντρεύομαι>>,σαν να είχε η ίδια μια διαίσθηση για το τι θα ζούσε πλάι του.
Τα μόνα ευτυχισμένα Χριστούγεννα που γνώρισε η Ιφιγένεια ήταν στα πέντε της χρόνια όταν ο πατέρας της έλειπε καθώς δούλευε ως οδηγός λεωφορείου, τότε ήρθε στο σπίτι γεμάτος "αγάπη" για την οικογένεια αλλά και πάλι κράτησε λίγο...
Ο σεισμός που έγινε στη Θεσσαλονίκη το 1978 τους ανάγκασε να βρουν καταφύγιο σε συγγενείς στην Αθήνα, όπου ούτε και εκείνοι τους υποδέχθηκαν με ανοιχτές αγκάλες!
Η Ιφιγένεια έψαχνε τρόπους για να εκδικηθεί τον πατέρα της για τους ξυλοδαρμούς και τους βιασμούς της, τελικά στάθηκε τυχερή καθώς ο Γιάννος έπαθε διαβήτη και έχασε το ένα του πόδι.
Όμως ούτε και τότε δεν ησύχασε η Ιφιγένεια!
Οι ξυλοδαρμοί και οι βιασμοί συνεχιζόταν σχεδόν καθημερινά, ένα απόγευμα η Δανάη έπιασε επ' αυτοφώρο
τον πατέρα της να βιάζει την μικρή.
Φωνές και υστερίες ακολούθησαν από την Δανάη και την μητέρα τους...
Το πρόβλημα είναι πως ποτέ κανείς δεν πίστεψε την Ιφιγένεια ότι την βίαζε ο πατέρας της!
Πάντα λέγανε πως αυτή προκαλούσε την όλη αρρωστημένη κατάσταση.
Ακόμα και όταν είχαν επίσημη γνωμάτευση από ιατροδικαστή πως επρόκειτο για βιασμό,η μητέρα της και οι συγγενείς πίστευαν το αντίθετο!
Στο δικαστήριο ο πατέρας φυλακίστηκε για ξυλοδαρμό και βιασμό, όμως και πάλι το στίγμα στην Ιφιγένεια έμεινε...
Την μικρή κόρη ανέλαβε κοινωνική λειτουργός,τα αποτελέσματα στην αρχή ήταν θετικά, καθώς μεγάλωνε η Ιφιγένεια όμως άρχισε να παρασύρεται από κακές παρέες.
Αρχίζει με χασίς, έπειτα στρέφεται στην πιο βαριά ηρωίνη και κοκαΐνη.
Τα χέρια της είναι τρυπημένα από τις ενέσεις!
Παράλληλα εργάζεται ως νοσηλεύτρια σε νοσοκομείο της Θεσσαλονίκης,η σχέση της όμως με τις καταχρήσεις παραμένει στενή.
Η ζωή αργεί πολύ να της χαμογελάσει,και όταν το κάνει είναι για λίγο...
Μετά της ρίχνει απανωτά χαστούκια, όπως της είχε συνηθίσει...
(Αυτή ήταν μία περίληψη σχεδόν μέχρι τα μισά του βιβλίου,αν έκανα ολοκληρωμένη θα έγραφα πάρα πολλά και θα ήταν κουραστικά για όλους!
Οι ανατροπές στο βιβλίο είναι άπειρες πραγματικά!)
Οφείλω να πω και τι αποκόμισα από την ανάγνωσή του.
Τώρα αρχίζουν τα δύσκολα....
Αγχώθηκα στην ανάγνωσή του,σε κάποιες στιγμές αηδίασα από τις σκηνές βιασμού που περιγράφονται (δυστυχώς!) λεπτομερώς.
Υπήρχαν στιγμές που ήθελα να το πετάξω,να το κάψω... άλλες πάλι έλεγα "θα τα καταφέρω να το ολοκληρώσω".
Είναι από εκείνες τις στιγμές που στεναχωριέσαι για τον πόνο ενός ανθρώπου (καθώς πρόκειται για αληθινή ιστορία),και από την άλλη λες "Δόξα τω Θεό που δεν τα έζησα εγώ".
Πιστεύω πως είναι μάθημα ζωής τέτοια βιβλία, πιστεύω όμως ακράδαντα πως τέτοιες σκηνές σκληρές πρέπει να περικόπτονται.
Δεν οφελεί κανέναν να διαβάσει πως γίνεται ένας βιασμός!
Οι αληθινές ιστορίες πάντα τραβάνε την προσοχή πιο εύκολα γιατί υπάρχει αλήθεια, από την άλλη είναι ανησυχητικό το γεγονός ότι αυτά τα περιστατικά τα ακούμε συνέχεια πια και δεν μας κάνει εντύπωση τίποτα!
Μία απόδειξη για την κατρακύλα της κοινωνίας μας!
Έκλαψα, θύμωσα,στο τέλος χαμογέλασα λιγάκι αλλά μία πικρία μου έμεινε πάλι.
Πολύ καλή η γραφή της κυρίας Μαρίας Τσακίρη,δεν μου άφησε ειλικρινά να πάρω ανάσα αν και επιμένω καλό θα ήταν οι σκηνές βιασμού να ΜΗΝ υπήρχαν!
Και κλείνω με ένα ερώτημα που θα παραμείνει αναπάντητο από όλους:
"ΠΩΣ ΤΕΛΙΚΑ ΞΕΧΩΡΙΖΕΙΣ ΤΟΥΣ ΚΑΛΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΑΠΌ ΤΟΥΣ ΚΑΚΟΥΣ;"
(Κυκλοφορία:2017
Σελίδες:451)
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου