ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΞΕΧΝΑΣ - ΚΡΙΤΙΚΗ

ELSA PAZOLIDOU

Η ΑΠΟΨΗ ΜΟΥ

Το να ξυπνάς μόνη σου μέσα σ ένα δάσος, είναι άσχημο και τρομακτικό. Το να είσαι όμως χτυπημένη, δίχως ανάσα, είναι φρικιαστικό!
Ο Ορέστης μαζί με την αδερφή του, την Έλενα και την μικρούλα κόρη της Μελίνα, ανακαλύπτουν ένα πρωϊνο, μια γυναίκα λιπόθυμη, την Πέρσα,η οποία δε θυμάται τίποτα για τον εαυτό της. Είναι σε φάση περιοδικής αμνησίας λόγω του σοκ.
Αποφασίζουν να την φιλοξενήσουν στο σπίτι τους, σ ένα μικρό χωριό όπου ζούσαν ως αγρότες, υστέρα από το εξιτήριο της τοπικής κλινικής που την είχαν πάει για να τη σώσουν.
Από κει και μετά ξετυλίγεται ένα μακρύ κουβάρι αναμνήσεων για την Πέρσα, αναμνήσεις που έρχονται σιγά-σιγά προκαλώντας της μεγάλη απογοήτευση και στεναχώρια.
Στην τωρινή καθημερινότητα της ζει όμορφα μ αυτήν την οικογένεια ή όποια έχει κι αυτή αρκετούς σκελετούς στην ντουλάπα της.Ο έρωτας αρχίζει και πετάει τα βέλη του ώσπου καταφέρνει και ενώνει τους δύο νέους, παρόλο που το παρελθόν του καθένα, είναι άγνωστο και για τους δύο τους. Η Πέρσα γίνεται μέλος τους και αναπόσπαστο κομμάτι της καρδιάς του Ορέστη.
Η μνήμη της ηρωίδας αρχίζει κι επανέρχεται σε ανύποπτες στιγμές σαν μικρά φωτογραφικά σποτάκια. Αισθάνεται την ανάγκη να θυμηθεί την προηγούμενη ζωή της.
Μαζί με την μνήμη της όμως επιστρέφουν όλες οι μορφές του προηγούμενου περιβάλλοντος της. Κάποιες εικόνες είναι θλιβερές και τρέχει να ξεφύγει και κάποιες άλλες χαρούμενες που αναρωτιόταν τι είχε συμβεί τελικά. Όλα μοιάζουν σκληρά και βασανιστικά, νιώθει το φόβο να έχει κατακλύσει όλο το κορμί της. Η μετέπειτα ζωή της βασίζεται στην ανυπαρξία της.
Η δειλία της μητέρας της ήταν ο μεγαλύτερος παράγοντας της άσχημης ζωής της. Αποφάσισε αυτή για το παιδί της να ζήσει μια έγγαμη ζωή, δίχως αγάπη, πάρα γεμάτη μόνο πόνο και απέχθεια. Εξαιτίας των δικών της φόβων; η από έλλειψη μητρικής αγάπης;
Όσο αναφορά την ροη, μπορώ να πω με σιγουριά ότι είναι γρήγορη, καθόλου βαρετή και η πλοκή γεμάτη μυστήριο, ψέματα και φυσικά στο τέλος αποκαλύψεις. Σε ορισμένα σημεία ένιωσα τους παλμούς μου ν ανεβαίνουν από την αγωνία. Απλή και κατανοητή η γραφή, με βοήθησε να κατανοήσω καλύτερα τους ήρωες και να καταλάβω την ψυχολογική τους κατάσταση.
Η Νεκταρία Μαρκάκη θίγει το θέμα της ενδοοικογενειακής βίας με σοβαρότητα και επιρρίπτει τις ευθύνες σε κάθε ένοχο απερίφραστα, χωρίς φλυαρία και ανούσιο πλατίασμα. Οπλίζει την κοκκινομάλλα ηρωίδα της με θάρρος και αγωνιστικότητα και την σπρώχνει να επιστρέψει με κάθε τρόπο στους"ζωντανους". Η αισιοδοξία δεν είναι προτέρημα της Περσας λόγω του πρότερου βίου της, αλλά ο έρωτας την μεταλάσσει σε μία γυναίκα γεμάτη καλοσύνη και υπομονή, προσπαθώντας να αποτινάξει από πάνω της τον προηγούμενο εαυτό της.
Ένα βιβλίο ρομαντικό που γλύκανε και μαλάκωσε την ψυχή μου από τον καθαρό και πάνω απ όλα έντιμο και αληθινό έρωτα! Παρασύρθηκα κι "ερωτευθηκα" κι εγώ απ την πλευρά μου τους δύο πρωταγωνιστές για την ανιδιοτελή αγάπη τους. Ζήλεψα την αφοσίωση τους και την πίστη τους. Άκουσα το "σ αγαπώ" και αμέσως το πήρα μέσα μου. Μια γλυκιά, αλλά γεμάτη πάθος και λατρεία, σχέση. Αναγνώρισα δύο ερωτευμένους με τυχαία αγγίγματα, κρυφά γεμάτα υπονοούμενα βλέμματα, φυλάσσοντας τις ιδιωτικές στιγμές τους μέσα μου, καλά προστατευμένες.
Είναι το πρώτο βιβλίο της συγγραφέως που διαβάζω και πράγματι δεν ήξερα τι να περιμένω όσο αναφορά την γραφή της και την φαντασία της.
Έχω λοιπόν την αίσθηση ότι δε θα μας απογοητεύσει στα επόμενα πονήματα της.
Έχω την αίσθηση ότι ήρθε για να μείνει!