Δημήτρης Ντούρλιας
Η αγάπη μου για τα βιβλία της Νικόλ-Άννας Μανιάτη (αλλά και για την ίδια) είναι δεδομένη. Γράφει ανεπιτήδευτα, στρωτά και χωρίς λεκτικές ακροβασίες. Στηρίζει τα βιβλία της πάνω στην ψυχολογία των ηρώων της και παίζει πολύ με την ψυχοσύνθεσή τους. Δεν αφήνει κενά και ολοκληρώνει κάθε χαρακτήρα στα μάτια του αναγνώστη.
Εχθές ξενύχτησα για να τελειώσω το βιβλίο της "Και η ελπίδα γύρισε ξανά" από τις εκδόσεις Ψυχογιός. Ήταν ένα βιβλίο που αν μη τι άλλο σε κρατούσε σε αγωνία σε κάθε σελίδα του και δεν σου επέτρεπε να το αφήσεις από τα χέρια σου. Η υπόθεση δεν είναι εξεζητημένη ή ιδιαίτερα ξεχωριστή. Όμως η εξιστόρηση της έχει ένα γρήγορο τέμπο και τα γεγονότα που εξελίσσονται σε αυτήν σχηματίζουν μία ενδιαφέρουσα πλοκή με πολλή δράση και ανατροπές. Μέχρι το τέλος του, το βιβλίο κρατά το ενδιαφέρον του αναγνώστη και τον βάζει σε σκέψεις για το πως θα εξελιχθεί τελικά η κατάσταση. Πραγματικά μου άρεσε πάρα πολύ. Δεν θα με παραξένευε αν κάποια στιγμή, η υπόθεση του, μεταφερόταν με κάποιο τρόπο στην τηλεόραση ή στον κινηματογράφο. Έχει τα βασικά στοιχεία που θα του επέτρεπαν να γίνει μία καλή ταινία ή μία καλή σειρά. Σας το προτείνω!
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου