Marios Saloupis
Το "Σκοτεινό Πέπλο" του Γιώργου Δάμτσιου τελείωσε αφήνοντας μια υπέροχη αίσθηση. Αισθάνομαι πλήρης καθώς βίωσα ένα άκρως εκρηκτικό ταξίδι τρένου που το οδηγούσε ένας άκρως παράφρονας οδηγός με ιλιγγιώδη ταχύτητα.
Ένα ταξίδι έντονο γεμάτο ανατροπές και αποκαλύψεις δοσμένες με έναν λόγο άμεσο γρήγορο και κυνικό απαλλαγμένο από περιττές φλυαρίες που σου γράπωνε το μυαλό και
βρισκόσουν στο έλεος του με την αδρεναλίνη στα όρια.
Οι περιγραφές, οι διάλογοι των χαρακτήρων και εικόνες που έπλαθε ο συγγραφέας ήταν είναι τόσο παραστατικές που βάζουν τον αναγνώστη στην καρδία της δράσης, να ταυτίζεται με τους χαρακτήρες να τους αγαπήσει και να αγωνιά για την μοίρα τους.
Το κείμενο είναι τόσο εφευρετικά στημένο με μικρά κεφάλαια και με κλεισίματα που σε κάνουν να θες να προχωρήσεις στο επόμενο, γυρνώντας τις σελίδες σαν μανιακός, να διαβάσεις και άλλο και να μη σε διακόπτει κανένας για το οτιδήποτε έξω από τον κόσμο του βιβλίου, με αποτέλεσμα η όλη ιστορία να ολοκληρωθεί κυριολεκτικά απνευστί.
οι μικρές ενστάσεις μου ή μάλλον οι ευσεβείς μου πόθοι όσων αφορά την πλοκή όπως λόγω χάρη ότι ορισμέν ες αποκαλύψεις θα μπορούσαν να αποτελούν στοιχεία μελλοντικών βιβλίων της σειράς δεν μειώνουν καθόλου τα αισθήματα της πληρότητας της παρούσας ιστορίας που την απόλαυσα πραγματικά. Δεν έχω γνώση του ευρύτερου σχεδίου του συγγραφέα για την εξέλιξη της σειράς. Είμαι σίγουρος πως στο μέλλον η εξέλιξη της ιστορίας των Ευγενών Άγριων θα είναι παραπάνω εκρητική.
Ένα είναι σίγουρο ότι οι Ευγενείς Άγριοι και ο Γιώργος Δάμτσιος θα αποτελέσουν τη νέα μας λατρεία, κάνοντας το λογοτεχνικό είδος της ελληνικής περιπέτειας επιθυμητό και σε αναγνώστες που δεν είναι συνηθισμένοι η δεν θέλησαν να καταπιαστούν με το συγκεκριμένο είδος, μεταξύ αυτών και τον υποφαινόμενο.
Περιμένω καρτερικά για τη συνέχεια.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου