Nikos Patsarikas
Τελικά για να σε αγγίξει ένα βιβλίο, δεν χρειάζεται να είναι βαρύγδουπο, ούτε να πραγματεύεται έντονα συναισθηματικά ή κοινωνικά ζητήματα. Αρκεί το θέμα να συμβαδίζει με τον τρόπο γραφής, αρκεί να είναι δουλεμένο με την ψυχή. Είχα καιρό να διαβάσω ένα ανάλαφρο μυθιστόρημα που να μου κεντρίσει τόσο το ενδιαφέρον.
Οι ιστορίες 3 νεαρών κοριτσιών που τώρα ξεκινούν την ανεξάρτητη ζωή τους και οι ιστορίες τους συναντιούνται στην πόλη του φωτός. Αλίκη-θέλει να γίνει διάσημη και να παντρευτεί, αλλά σε τι θα γίνει διάσημη, και ποιον θα παντρευτεί? Μαρίνα-συντηρητική, επιμελής, σφιγμένη, αλλά αυτά τα χαρακτηριστικά είναι τελικά δικά της? Νατάσα-πολλή μαγκιά αλλά είναι όλα εν τέλει όπως φαίνονται?
Ένα μυθιστόρημα τόσο ευχάριστο και συνάμα συγκινητικό. Η αθωότητα που γίνεται ωριμότητα σταδιακά, και ανεπηρέαστα. Όπου δεσμά λύνονται, κατεστημένα καταλύονται, πληγές που γιατρεύονται. Η νεαρή ηλικία που όλα τα καταφέρνει και προχωρά παρακάτω, χωρίς να ξέρει που θα την οδηγήσει.
Η καταπληκτική γραφή να ρέει χωρίς δυσκολία, τόσο στοχευμένη στο συναίσθημα που θέλει να μεταδόσει στον αναγνώστη και ταυτόχρονα τόσο καυστική χωρίς όμως να γίνεται ενοχλητική ούτε στο ελάχιστο. Οι σελίδες να πετούν μπροστά στα μάτια μου με ταχύτητα ασύλληπτη. Πρώτη φορά διάβαζα προσπαθώντας να σταματήσω τον εαυτό μου, για να μην τελειώσει το βιβλίο!!! Απόλαυση η κάθε του σελίδα. Και ένα τέλος τόσο ρεαλιστικό, τόσο αληθινό, τόσο ανθρώπινο. Ένας ύμνος στη φιλία των πρώτων χρόνων της ενήλικης ζωής.
Πολλά συγχαρητήρια στη Vicky Moragianni για το εξαιρετικό της μυθιστόρημα. Μόλις τελείωσε, σκέφτηκα τη Νατάσα να λέει: “γ@$%το, αυτό ήταν;δεν έχει άλλο;”. Ανυπομονώ για το επόμενο και μια νέα ιστορία γραμμένη με αυτό τον μοναδικό, ευχάριστο και στοχευμένο τρόπο. Ευχαριστώ για το όμορφο ταξίδι.
— μαζί με Vicky Moragianni.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου