ΑΝΘΡΩΠΙΝΑ ΛΕΙΨΑΝΑ - ΚΡΙΤΙΚΗ

ΕΙΡΗΝΗ ΨΑΡΑΚΗ

<<Η ΑΠΟΨΗ ΜΟΥ>>

Έχετε αναρωτηθεί ποτέ, πόσοι άνθρωποι υπάρχουν γύρω μας, δίπλα μας, μόνοι τελείως, αποκομμένοι από όλους και από όλα; Ξέρετε ποιοι μένουν δίπλα σας; Υπάρχει τόσος κόσμος, μοναχικοί άνθρωποι, που η ζωή, η μοίρα δεν τους τα έχει φέρει καλά, και σιγά σιγά απομακρύνονται από τον υπόλοιπο κόσμο, προτιμούν την ησυχία του σπιτιού τους και κανείς ποτέ ξανά δεν μαθαίνει γι αυτούς.
Ξεκινώντας αυτό το βιβλίο, λέω ωραία, πλησιάζει η κατάθλιψη. Έρχεται όμως το σημείο εκείνο που σου ανατρέπει την κατάθλιψη και σε βάζει σε αγωνία.
Η Άναμπελ βρίσκει εντελώς τυχαία το πτώμα της γειτόνισσας της δίπλα στο σπίτι της. Ένα πτώμα σε αποσύνθεση, που όλα δείχνουν ότι πέθανε από φυσικά αίτια, μόνη στο σπίτι της. Σιγά σιγά, ανακαλύπτονται κι άλλα παρόμοια περιστατικά. Άνθρωποι που ζουν μόνοι τους, σε κατάσταση αποσύνθεσης, με αιτία θανάτου η πείνα και η δίψα. Οι άνθρωποι αυτοί, είχαν αφεθεί και απλά περίμεναν το θάνατο. Ή μήπως όχι; Ένα ψυχολογικό θρίλερ που πραγματικά σε συναρπάζει. Εμένα προσωπικά με σόκαρε, όχι για τις περιγραφές, αλλά για τον τρόπο σκέψης των πρωταγωνιστών. Μέχρι που μπορεί να φτάσει ένα άρρωστο μυαλό.

Πόσο καλά γνωρίζεις τους γείτονές σου;
Ξέρεις αν ζουν ή αν πέθαναν;
Ένα ανατριχιαστικό θρίλερ, ύμνος σε όλους τους μοναχικούς ανθρώπους, το νέο μυθιστόρημα της Ελίζαμπεθ Χέινς αγγίζει τους πιο σκοτεινούς μας φόβους, δείχνοντάς μας πόσο ευάλωτοι είμαστε όταν ζούμε μόνοι - και πόσο εύκολα η ζωή των καθημερινών ανθρώπων μπορεί να διαλυθεί χωρίς κανείς να πάρει είδηση (από το οπισθόφυλλο)