Βίκυ Τάσιου
Πόσο πολύ μπορεί να πονέσουν οι λέξεις;
Πόση δύναμη μπορεί να έχουν ώστε να σου προκαλέσουν τόσο έντονα συναισθήματα;
Πόσο θυμό μπορείς να νιώσεις συνειδητοποιώντας αυτά που εσκεμμένα σου απέκρυψαν;
Διαβάζοντας αυτό το βιβλίο αισθάνθηκα ντροπή.
Ντροπή για την πατρίδα μου.
Ντροπή για τη συγνώμη που δεν ειπώθηκε ποτέ σε αυτούς τους ανθρώπους.
Κύριε Δεύτο πριν ξεκινήσω να πω οτιδήποτε θέλω θερμά να σας ευχαριστήσω για όλα αυτά που με μάθατε και που δεν πρόκειται να ξεχάσω.
Δεν μπορεί να ξεχαστεί τόσος πόνος.
Δεν μπορεί να ξεχαστεί η οργή που ένιωσα.
Δεν μπορώ να φανταστώ τα συναισθήματά σας την ώρα που γράφατε αυτό το βιβλίο.
Είμαι σίγουρη όμως ότι πολλές φορές λυγίσατε, όπως λύγισα και εγώ όταν το διάβαζα.
Νομίζω ότι έβλεπα τα δάκρυά σας να τρέχουν και να μουσκεύουν τις σελίδες.
Αυτό το βιβλίο θαρρώ ότι είναι γραμμένο με αίμα και στην πορεία αναλύοντας το θα καταλάβετε το γιατί.
Θα ξεκινήσω πρωτίστως λέγοντας ότι από όσο γνωρίζετε δεν είμαι λάτρης των ιστορικών βιβλίων.
Αυτό όμως το μυθιστόρημα με έκανε να καταλάβω πόσο λάθος έκανα τόσο καιρό που άφηνα στην άκρη τέτοιου είδους βιβλία.
Ο κύριος Δευτος χρησιμοποιώντας την ιδιότητά του ως εκπαιδευτικός αλλά και ως λογοτέχνης των αλησμόνητων πατρίδων έρχεται να διδάξει σε όλους εμάς αυτά που οι πολιτικοί θέλησαν να θάψουν κάτω από το χαλί.
Για όλα αυτά που δεν διδαχτήκαμε ποτέ από τα βιβλία της ιστορίας.
Ένα κομμάτι της άγνωστο στους περισσότερους και νομίζω μόνο και μόνο για αυτό το λόγο αξίζουν θερμά συγχαρητήρια στο συγγραφέα του βιβλίου.
Ένα βιβλίο λυτρωτικό και άκρως συγκινητικό, γραμμένο με δάκρυα και αφιερωμένο στους τους 400.000 βορειοηπειρώτες της Ελληνικής μειονότητας και στα δεινά που πέρασαν από το καθεστώς του Ενβέρ Χότζα.
Νομίζω ότι και να σχολιάσω για αυτό το βιβλίο δεν θα μπορέσει σε καμία περίπτωση να σας μεταφέρει όλα αυτά που θα αισθανθείτε εσείς οι ίδιοι όταν το διαβάσετε.
Οι αλήθειες που λέγονται, ο πόνος που υπάρχει κρυμμένος σε κάθε αράδα δεν θα αφήσει κανέναν ανεπηρέαστο.
Ντρέπομαι που δεν γνώριζα τίποτα από όλα αυτά.
Είναι ένα μυθιστόρημα που λυγίζει σίδερα, ματώνει καρδιές και γδέρνει τα σωθικά μας.
Μία φράση του βιβλίου νομίζω ότι θα μου μείνει αξέχαστη.
Νομίζω ότι εκείνη την στιγμή λύγισα πραγματικά.
«Μαζεύω σιωπές για να φτιάξω μια κραυγή, γιε μου»
Η σιωπή τόσων χρόνων έγινε κραυγή και έρχεται να πνίξει όλους εμάς.
Ο συγγραφέας του βιβλίου πλέκει ένα μωσαϊκό συναισθημάτων, εκφράσεων και εικόνων για τα πάνδεινα που πέρασαν οι Βορειοηπειρώτες από το δικτάτορα Χότζα.
Είναι από τα βιβλία που με λύγισαν και με έσπασαν στην κυριολεξία.
Ένα βιβλίο όπου πραγματικά με συγκλόνισε.
Με συγκλόνισε γιατί είμαι μάνα ,είμαι αδερφή είμαι γυναίκα.
Με έκανε όμως να αισθανθώ και ντροπή γιατί είμαι Ελληνίδα.
Αναρωτήθηκα πολλές φορές με θυμό που ήταν η μητέρα πατρίδα;
Που ήταν, όταν δεκαετίες ολόκληρες συντελούνταν αυτό το έγκλημα και η εξόντωση των δικών της παιδιών;
Πώς άντεξε να επιτρέψει στα δικά της παιδιά να βασανίζονται απάνθρωπα, να φυλακίζονται, να βιάζονται, να κατηγορούνται με στημένες δίκες, και να ζουν την πραγματική κόλαση στις φυλακές του Σπάτς.
Ντρέπομαι που όλα αυτά δεν διδάσκονται στα ελληνικά σχολεία.
Αυτό είναι που πονάει περισσότερο.
Κύριε Δεύτο σας ευχαριστώ πάρα πολύ για το μάθημα Ιστορίας.
Σας ευχαριστώ πάρα πολύ που γράψατε αυτό το βιβλίο ώστε να μάθουν όλοι το έγκλημα απέναντι σε όλους εσάς.
Αγαπητοί μου αναγνώστες αυτό το βιβλίο αξίζει πραγματικά να το κάνετε δώρο στον εαυτό σας αλλά και στα παιδιά σας ώστε να μάθουν την ιστορία που δεν θα διδαχτούν ποτέ στα θρανία του σχολείου.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου