Nikos Patsarikas
Ξεκινώντας θα ήθελα να γράψω για το πρώτο μέρος του βιβλίου, που εκτίνεται σε 300 σελίδες περίπου. Μια εισαγωγή στο κλίμα της εποχής, εισαγωγή στους χαρακτήρες του βιβλίου. Δε γνωρίζω αν μπορεί να χαρακτηριστεί ως μυθιστόρημα ή ως ιστορικό κείμενο το πρώτο αυτό μέρος, καθώς η αναφορά στους πρωταγωνιστές της ιστορίας είναι απλώς μια αφορμή.
Οι πρωταγωνιστές ουσιαστικά είναι οι Έλληνες και οι Ελληνίδες της εποχής. Ο Δημήτρης και η Ηλέκτρα είναι απλά ονόματα που στόχο έχουν να μεταδώσουν την κατάσταση στην Ελλάδα τόσο προ- και μεταπολεμικά, όσο και κατά τη διάρκεια του πολέμου. Με γραφή που απρόσκοπτα ρέει, με περιγραφές μεστές που δεν έχουν στόχο να σοκάρουν, αλλά να εξηγήσουν, να κινητοποιήσουν το ενδιαφέρον για μια ζοφερή περίοδο της χώρας. Να γίνει ο αναγνώστης κοινωνός των συνθηκών. Ο λόγος της συγγραφέως είναι προσεγμένος, η χρήση της Ελληνικής άριστη, η έρευνα πριν τη γραφή καταφανής.
Και η ιστορία συνεχίζει δυναμικά...και οι άλικες σιωπές δεν εμφανίζονται. Η απορία είναι προφανής...
Μέχρι που εμφανίζεται το δεύτερο μέρος που εκτίνεται σε περίπου 140 σελίδες. Αυτό το κομμάτι του βιβλίου είναι μυθιστόρημα, που σου κόβει την ανάσα και διαβάζεται απνευστί. Ας μου επιτραπεί να πω πως πρόκειται για ένα απο τα καλύτερα κείμενα που έχω διαβάσει. Οι σελίδες του πρώτου μέρους σκοπό έχουν την κορύφωση, που ο αναγνώστης βιώνει τόσο συναισθηματικά όσο και σωματικά, συμμετέχοντας ενεργά στο δεύτερο αυτό μέρος. Το βίωμα είναι έντονο, καθώς η άριστη γραφή του βιβλίου σαν σύνολο δεν αφήνει περιθώρια να μη μπει ο αναγνώστης ακόμα και στο σώμα των πρωταγωνιστών, να βιώσει κάθε πληγή, κάθε συναίσθημα. Χωρίς περιττές λεπτομέρειες, χωρίς χαρακτήρες κομπάρσους. Όλοι αποκτούν τη θέση τους και η ιστορία εξελίσσεται μέχρι την τελευταία λέξη. Βιώματα Ελλήνων, βιώματα των πρωταγωνιστών, όλα σμιλεμένα με την μοναδική πένα της Κλαίρης Θεοδώρου. Μια κορύφωση όπου η συναισθηματική αγωνία δεν αφήνει τον αναγνώστη να ηρεμήσει μέχρι την τελευταία λέξη του βιβλίου. Μέχρι που οι άλικες σιωπές μιλούν, κραυγάζουν αυτά που χρόνια περίμεναν θαμμένα στις καρδιές των πρωταγωνιστών.
Δεν έχω λόγια να περιγράψω αυτό που βίωσα με της "Άλικες σιωπές". Πολλά συγχαρητήρια Claire Theodorou για το κόσμημα αυτό που έχω την τιμή να βρίσκεται στη βιβλιοθήκη της καρδιάς μου. Δεν είμαι λάτρης των ιστορικών μυθιστορημάτων, αλλά θα το ξαναδιάβαζα εύκολα το βιβλίο. Με ευαισθητοποίησε σε ιστορικά ζητήματα που αγνοούσα, μου έδωσε όλο το πλαίσιο ώστε να νιώσω του ήρωες του βιβλίου, να νιώσω την Ελλάδα του 1940. Ευχαριστώ που για άλλη μια φορά η γραφή σου μου κράτησε συντροφιά με τον ποιοτικότερο και πιο ευχάριστο τρόπο.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου