Βίκυ Τάσιου
Ένα βιβλίο ύμνος στη ζωή δύο γυναικών που νόσησαν από καρκίνο του μαστού.
Ένα βιογραφικό μυθιστόρημα για το υπέρτατο αγαθό.
Την υγεία.
Νικάει κανείς τον καρκίνο;
Ακόμα και αν καταφέρει να βγει ζωντανός από τη μάχη,το κορμί του που βομβαρδίστηκε ανελέητα ξαναχτίζεται;
Εδώ θα μου επιτρέψετε να πω ότι ήταν μεγάλη μου τιμή να παρουσιάσω ένα τέτοιο βιβλίο.
Μεγαλύτερη όμως ήταν η χαρά μου που μου δόθηκε η ευκαιρία να γνωρίσω τον άνθρωπο που το έγραψε.
Τον άνθρωπο που έκανε την ιστορία της ζωής της παράδειγμα για όλους εμάς.
Τη γυναίκα που κοίταξε το τέρας κατάματα και κατάφερε να του πει ναι σε νίκησα.
Ήμουν πιο δυνατή από σένα καρκίνε.
Δεν μπορείς να μείνεις ανεπηρέαστος μπροστά σε τέτοια βιβλία.
Δεν μπορεί να μη σε αγγίξει τέτοια ιστορία.
Δεν μπορεί να μη θαυμάσεις μία γυναίκα η οποία στα 31 της χρόνια νόσησε από καρκίνο του μαστού και κατάφερε μετά από μάχη να ανοίξει ένα παράθυρο στη ζωή.
Στην παρουσίαση του βιβλίου άκουσα την πιο σοφή κουβέντα για τον καρκίνο.
Ότι είναι ο μεγαλύτερος δημοκράτης και δεν ξέρουμε ποιανού την πόρτα θα χτυπήσει αύριο.
Είναι ένα βιβλίο που πρωτίστως πρέπει να διαβάσουν όλες οι γυναίκες και μετέπειτα όλοι όσοι νοσούν.
Ένα μυθιστόρημα για τη δύναμη που επιδεικνύουν κάποιοι άνθρωποι όταν βρεθούν αντιμέτωποι με αυτό το τέρας.
"Από τα βράδια δεν μπορείς να ξεφύγεις, και εκεί είναι που κανείς δεν μπορεί να σε βοηθήσει, γιατί πολύ απλά δεν ξέρει τι περνάς.
Δεν έχει ιδέα, δεν του περνά από το μυαλό.
Πόσο πόνο μπορεί, Θεέ μου να αντέξει ο άνθρωπος;"
Ομολογώ είναι από τα πιο ανθρώπινα και συγκινητικά βιβλία που έχω διαβάσει ποτέ μου.
Ο αγώνας μιας γυναίκας που πριν καλά προλάβει να συνειδητοποιήσει το θάνατο της μητέρας της από τον καρκίνο του μαστού έρχεται και η ίδια αντιμέτωπη με την αρρώστια.
Την φοβήθηκε.
Φοβήθηκε το θηρίο που της χτύπησε την πόρτα.
Πέρασε όλα τα στάδια του πένθους.
Θύμωσε, έκλαψε, αποδέχτηκε, πάλεψε αλλά στο τέλος νίκησε.
Δεν είναι ένα βιβλίο στενάχωρο.
Είναι ένα βιβλίο που με έκανε να θαυμάσω τον άνθρωπο που το έγραψε.
Να θαυμάσω τη δύναμή του, το θάρρος του.
Αυτό όμως που θαύμασα περισσότερο ήταν το χιούμορ του.
Όταν η λέξη καρκίνος μπήκε στη ζωή της εκείνη τον υποδέχτηκε με χιούμορ και πολλές φορές καυστικό.
Έκλαψα είναι η αλήθεια.
Γονάτισα για να είμαι ειλικρινής και ιδίως στη στιγμή που διάβασα τις σκέψεις μιας μητέρας όταν μαθαίνει ότι πάσχει από καρκίνο.
Το φόβο ότι θα αφήσει τα παιδιά της.
Τον καημό της για τη στεναχώρια που θα τους προκαλέσει.
Το θυμό της που δεν θα είναι κοντά τους σε όλες τις στιγμές της ζωής τους.
Την ψυχολογία τους, τον κύκλο των εξετάσεων που αναγκάζονται να υποστούν, τις λάθος ιατρικές διαγνώσεις που πολλές φορές μπορούν να προβούν μοιραίες και τέλος το πιο σημαντικό.
Τίποτα δεν είναι ακατόρθωτο.
Η λέξη καρκίνος δεν σημαίνει θάνατος και η Αγγελική είναι το πιο περίτρανο παράδειγμα.
Ήμουν πολύ τυχερή που βρέθηκα σε αυτή την παρουσίαση γιατί άκουσα και την ιατρική πλευρά όσο αφορά αυτή την αρρώστια αλλά και την πλευρά του ανθρώπου που νοσεί.
"Γιατί να ζήσει κάποιος τόση φρίκη;
Τόσο πόνο;
Μη μου πεις πως έτσι τα φέρνει ο Θεός.
Μη μου πεις πως έτσι ήταν γραμμένο.
Μη μου πεις να είμαι δυνατή.
Μη μου πεις να κάνω υπομονή.
Μη μου πεις δεν έχω σωστή ψυχολογία.
Μην τολμήσεις και μου το πεις.
Απλώς, μην μου το πεις "
Κλείνοντας θέλω να πω ότι η Αγγελική έγραψε αυτό το βιβλίο θεωρώ όχι για να ξορκίσει τους δαίμονες της αλλά για να υπενθυμίσει σε όλους εμάς ότι τα πάντα είναι δυνατά .
Ότι μπορούμε να τα βάλουμε ακόμα και με αυτό το θηρίο που πολλοί από μας τρέμουμε στο άκουσμα του αλλά και δεν τολμούμε να ξεστομίσουμε.
Ο καρκίνος έχει όνομα και μπορεί να νικηθεί αρκεί να γίνει έγκαιρη διάγνωση.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου