<<Η
ΑΠΟΨΗ ΜΟΥ>>
Υπάρχουν βιβλία που σε ταξιδεύουν.
Υπάρχουν βιβλία που σε τρομάζουν,σε κάνουν να γελάς,να μαθαίνεις πράγματα ή να πονάς.
Υπάρχουν όμως και κάποια βιβλία που σε κάνουν καλύτερο άνθρωπο.
Τα δεκατρία κεριά στο σκοτάδι ανήκουν στη τελευταία κατηγορία.
Ένα βιβλίο ύμνος για την δύναμη και το μεγαλείο της ανθρώπινης ψυχής.
Ένα κοινωνικό μυθιστόρημα που έρχεται να μας υπενθυμίσει αυτό που πολλές φορές ξεχνάμε στο χάος της καθημερινότητας.
Ότι η υγεία είναι το υπέρτατο αγαθό.
Το μεγαλύτερο δώρο στην ζωή.
Ο Μένιος Σακελλαρόπουλος στο δέκατο τρίτο βιβλίο του με δεκατρία κεριά θέλησε να μας βγάλει από τα σκοτάδια της ψυχής μας και να μας υπενθυμίσει την πραγματική αξία της ζωής.
Την δύναμη που έχουμε μέσα μας,την αγάπη,την αλληλεγγύη αλλά και το αληθινό νόημα της ζωής.
Με γλώσσα και γραφή ρεαλιστική μας ταξιδεύει στον κόσμο των τυφλών.
Εκεί όπου μπορεί να θυμηθούμε πάλι την ανθρωπιά μας και τις ευαισθησίες μας.
Την αλληλεγγύη και τους συνανθρώπους μας που ζουν μια ζωή στα πραγματικά όμως σκοτάδια.
Όχι σε αυτά που νομίζουμε ότι αντιμετωπίζουμε εμείς οι υγιείς.
Ο Αλέξανδρος ο κεντρικός μας ήρωας είναι ένας άνθρωπος που τα έχει όλα.
Χαμένος στο αγώνα της επιβίωσης έρχεται μια στιγμή που όλη του η ζωή θα ανατραπεί καθώς θα χάσει το φως του.
Εκεί ξεκινά και το ταξίδι μας στον κόσμο των τυφλών.
Θα ξεκινήσω με αυτό που μου έκανε πραγματικά εντύπωση.
Ο συγγραφέας καταφέρνει με άριστο τρόπο να μας βάλει εξαρχής στην θέση ενός ανθρώπου που χάνει κάτι το οποίο θεωρούσε δεδομένο.
Την υγεία του.
Μας ξεναγεί σε όλα τα στάδια που περνά ένας άνθρωπος που νοσεί.
Του θυμού,της άρνησης, της συνειδητοποίησης και στην πορεία της προσπάθειας να αποδεχτεί το γεγονός και να προσπαθήσει να επιβιώσει.
Μέσα από αυτή την ιστορία που συγκινεί, συγκλονίζει και πάνω από όλα προβληματίζει ο συγγραφέας μας δίνει ένα μάθημα ζωής για το πως μπορούμε να ξεπερνάνε να πάντα όταν έχουμε θέληση και δύναμη.
Μας μυεί σε έναν κόσμο που εμείς που βλέπουμε τον ήλιο,τα αγαπημένα μας πρόσωπα,την θάλασσα,την βροχή δεν θα μπορούσαμε να φανταστούμε ποτέ.
Μέσα από το ανθρώπινο δράμα του Αλέξανδρου παίρνουμε το μπαστούνι των τυφλών και πορευόμαστε στις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν οι εκ γενετής τυφλοί ή αυτοί που έχασαν το φως τους από κάποιο ατύχημα.
Βιώνουμε την καθημερινότητά τους.
Ένα βιβλίο που μας αποδεικνύει περίτρανα πόσο αξία έχουν όλες μας οι αισθήσεις.
Ένα μυθιστόρημα στο οποίο έμαθα πάρα πολλά πράγματα για τον κόσμο αλλά και την καθημερινότητα των τυφλών και για το πραγματικά αξιέπαινο έργο που παρέχει το
ΚΕΑΤ (κέντρο εκπαίδευσης και αποκατάστασης τυφλών).
Ένα αληθινό και συγκλονιστικό βιβλίο με άρτια δομημένους χαρακτήρες όπου καλούνται να μας δώσουν το μεγαλύτερο νόημα της ζωής.
Ένα βιβλίο που πρέπει να διαβάσουν όλοι.
"Υπάρχει τίποτα χειρότερο από το να χάσεις το φως σου;
Φυσικά και υπάρχει.
Να χάσεις τα όνειρά σου.
Χάνεται μόνο όποιος χάσει τα όνειρά του όποια και να είναι αυτά"
Υπάρχουν βιβλία που σε τρομάζουν,σε κάνουν να γελάς,να μαθαίνεις πράγματα ή να πονάς.
Υπάρχουν όμως και κάποια βιβλία που σε κάνουν καλύτερο άνθρωπο.
Τα δεκατρία κεριά στο σκοτάδι ανήκουν στη τελευταία κατηγορία.
Ένα βιβλίο ύμνος για την δύναμη και το μεγαλείο της ανθρώπινης ψυχής.
Ένα κοινωνικό μυθιστόρημα που έρχεται να μας υπενθυμίσει αυτό που πολλές φορές ξεχνάμε στο χάος της καθημερινότητας.
Ότι η υγεία είναι το υπέρτατο αγαθό.
Το μεγαλύτερο δώρο στην ζωή.
Ο Μένιος Σακελλαρόπουλος στο δέκατο τρίτο βιβλίο του με δεκατρία κεριά θέλησε να μας βγάλει από τα σκοτάδια της ψυχής μας και να μας υπενθυμίσει την πραγματική αξία της ζωής.
Την δύναμη που έχουμε μέσα μας,την αγάπη,την αλληλεγγύη αλλά και το αληθινό νόημα της ζωής.
Με γλώσσα και γραφή ρεαλιστική μας ταξιδεύει στον κόσμο των τυφλών.
Εκεί όπου μπορεί να θυμηθούμε πάλι την ανθρωπιά μας και τις ευαισθησίες μας.
Την αλληλεγγύη και τους συνανθρώπους μας που ζουν μια ζωή στα πραγματικά όμως σκοτάδια.
Όχι σε αυτά που νομίζουμε ότι αντιμετωπίζουμε εμείς οι υγιείς.
Ο Αλέξανδρος ο κεντρικός μας ήρωας είναι ένας άνθρωπος που τα έχει όλα.
Χαμένος στο αγώνα της επιβίωσης έρχεται μια στιγμή που όλη του η ζωή θα ανατραπεί καθώς θα χάσει το φως του.
Εκεί ξεκινά και το ταξίδι μας στον κόσμο των τυφλών.
Θα ξεκινήσω με αυτό που μου έκανε πραγματικά εντύπωση.
Ο συγγραφέας καταφέρνει με άριστο τρόπο να μας βάλει εξαρχής στην θέση ενός ανθρώπου που χάνει κάτι το οποίο θεωρούσε δεδομένο.
Την υγεία του.
Μας ξεναγεί σε όλα τα στάδια που περνά ένας άνθρωπος που νοσεί.
Του θυμού,της άρνησης, της συνειδητοποίησης και στην πορεία της προσπάθειας να αποδεχτεί το γεγονός και να προσπαθήσει να επιβιώσει.
Μέσα από αυτή την ιστορία που συγκινεί, συγκλονίζει και πάνω από όλα προβληματίζει ο συγγραφέας μας δίνει ένα μάθημα ζωής για το πως μπορούμε να ξεπερνάνε να πάντα όταν έχουμε θέληση και δύναμη.
Μας μυεί σε έναν κόσμο που εμείς που βλέπουμε τον ήλιο,τα αγαπημένα μας πρόσωπα,την θάλασσα,την βροχή δεν θα μπορούσαμε να φανταστούμε ποτέ.
Μέσα από το ανθρώπινο δράμα του Αλέξανδρου παίρνουμε το μπαστούνι των τυφλών και πορευόμαστε στις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν οι εκ γενετής τυφλοί ή αυτοί που έχασαν το φως τους από κάποιο ατύχημα.
Βιώνουμε την καθημερινότητά τους.
Ένα βιβλίο που μας αποδεικνύει περίτρανα πόσο αξία έχουν όλες μας οι αισθήσεις.
Ένα μυθιστόρημα στο οποίο έμαθα πάρα πολλά πράγματα για τον κόσμο αλλά και την καθημερινότητα των τυφλών και για το πραγματικά αξιέπαινο έργο που παρέχει το
ΚΕΑΤ (κέντρο εκπαίδευσης και αποκατάστασης τυφλών).
Ένα αληθινό και συγκλονιστικό βιβλίο με άρτια δομημένους χαρακτήρες όπου καλούνται να μας δώσουν το μεγαλύτερο νόημα της ζωής.
Ένα βιβλίο που πρέπει να διαβάσουν όλοι.
"Υπάρχει τίποτα χειρότερο από το να χάσεις το φως σου;
Φυσικά και υπάρχει.
Να χάσεις τα όνειρά σου.
Χάνεται μόνο όποιος χάσει τα όνειρά του όποια και να είναι αυτά"
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου