Βίκυ Τάσιου
Διαβάζω την τελευταία σελίδα, κλείνω το βιβλίο και η καρδιά μου συνεχίζει να αιμορραγεί.
Τα δάκρυα κυλούν ποτάμια και δεν μπορώ ειλικρινά να τα σταματήσω.
Το μυαλό μου έχει χαθεί.
Όχι, ο έρωτας δεν είναι ζωή.
Δεν είναι παράδεισος.
Είναι κόλαση, είναι παραφροσύνη, είναι τρέλα, είναι μία άβυσσος που σε ρουφά.
Είναι δηλητήριο που μπαίνει στο αίμα σου και σε σκοτώνει σιγά σιγά.
Μονάχα οποίος αφέθηκε να πέσει στην άβυσσο του έρωτα θα μπορέσει να νιώσει τούτη την απελπισμένη πτώση στην άβυσσο της ύπαρξής του ήρωα του βιβλίου.
Η κόλαση του έρωτα ήταν μαύρη, ξεχείλιζε λάβα.
Και ίσως ο θάνατος θα ήταν η μόνη λύτρωση.
Πρόκειται για δεκαοχτώ ανεπίδοτες επιστολές ενός άντρα προς τη γυναίκα που χώρισε.
Ένα βιβλίο για τον αβάσταχτο πόθο και πόνο, για τα παρασκήνια της μοναξιάς ,για τον έρωτα που γίνεται μαρτύριο.
Για τον έρωτα που γίνεται θάνατος και τον επιζητάς με όλο σου το είναι προκειμένου να γλιτώσεις, να πάψεις να νιώθεις, να σταματάς να σκέφτεσαι.
Για τον έρωτα που κάνει το μυαλό σου να χάνεται.
Για την παράνοια που έχει γίνει η καλύτερή σου φίλη.
Για τις στιγμές που τα μέσα σου ουρλιάζουν και κανείς δεν τα ακούει.
Για τα λεπτά που ώρες τρέλας γίνονται.
Το βιβλίο αυτό με σημάδεψε.
Ένα εξαιρετικό ψυχογράφημα, ένα θεσπέσιο ανάγνωσμα διαλογισμού για την κόλαση του έρωτα.
Το παραλήρημα ενός ανθρώπου θα γίνει φωτιά και θα μας κάψει.
Οι σκέψεις του, ο πόνος του ήταν μαχαίρι στην καρδιά.
Τα ανομολόγητα είναι αυτά που μας πνίγουν και μας πονάνε.
Αυτά θέλησε ο ήρωας να μεταφέρει σε μας.
Την κόλαση που βιώνει.
Τον έρωτα που σκοτώνει.
Αυτόν που σε κάνει να πιάνεις πάτο.
Να χάνεσαι.
Να μην αναγνωρίζεις τον εαυτό σου.
Είναι το μοναδικό βιβλίο που έκλαιγα από την πρώτη μέχρι και την τελευταία σελίδα.
Λόγος ποιητικός, συναισθήματα που έρχονται να σε πνίξουν.
Η μεγαλύτερη κραυγή για τον έρωτα που έχω διαβάσει ποτέ μου.
Με ισοπέδωσε.
Αυτό το βιβλίο δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να το διαβάσετε όταν δεν είστε σε καλή ψυχολογική κατάσταση και κυρίως όταν βιώνετε τον πόνο ενός έρωτα.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου