Βίκυ Τάσιου
Ο Χριστόφορος Παπακαλιάτης δεν χρειάζεται συστάσεις.
Εγώ τουλάχιστον είμαι από τους ανθρώπους που κάθε φορά περιμένω με ανυπομονησία την επόμενη τηλεοπτική δουλειά του.
Είμαι από τους ανθρώπους που δεν έχω χάσει καμία τηλεοπτική σειρά του.
Στο διά ταύτα λοιπόν.
Το Δυο μέρες μόνο ήταν μια ελληνικήκοινωνική τηλεοπτική σειρά του Χριστόφορου Παπακαλιάτη, η οποία προβλήθηκε το πρώτο μισό της σεζόν 2005 - 2006 και το πρώτο μισό της σεζόν 2006 - 2007, από το κανάλι Mega.
Το 2005 κυκλοφόρησε το βιβλίο των Χριστόφορος Παπακαλιάτης-Χριστίνα Μπρέμπου «Δυο μέρες μόνο», θέμα του οποίου οι ζωές των ηρώων πριν τους συμβούν τα γεγονότα της σειράς.
Κοιτάζοντας λοιπόν σήμερα το πρωί στη βιβλιοθήκη μου ,κάπου κρυμμένο σε μία μικρή γωνίτσα υπήρχε εδώ και πολλά χρόνια αυτό το βιβλίο αλλά δεν είχα κάνει ποτέ τον κόπο να το ανοίξω.
Είχα την ψευδαίσθηση ότι το βιβλίο αυτό θα ήταν το σενάριο της ταινίας, ότι θα διάβαζα δηλαδή αυτά που είδαμε στην τηλεοπτική σειρά.
Έτσι λοιπόν σήμερα το πρωί ψήνοντας το καφεδάκι μου και ακούγοντας την βελούδινη φωνή της Γαλάνη να τραγουδά δύο μέρες μόνο αποφάσισα να ξεκινήσω την ανάγνωση.
Η απογοήτευσή μου ήρθε αρχικά όταν κατάλαβα ότι δεν αναφέρεται στο σενάριο της ομότιτλης σειράς.
Αυτό το μικρούλι μυθιστόρημα είναι ένα βιβλίο κλειδί όπου ο θεατής μπορεί να αναζητήσει στοιχεία που αποτελούν την προηγούμενη πραγματικότητα πάνω στην οποία συνεχίζεται το σενάριο και τελειώνει ακριβώς εκεί που ξεκινά το πρώτο επεισόδιο της σειράς με το ατύχημα του Άρη.
Η δεύτερη απογοήτευσή ήρθε όταν διαβάζοντας το δεν ένιωσα κανένα έντονο συναίσθημα, ούτε καν αυτό που νιώθεις όταν διαβάζεις για τη σχέση δύο τρελά ερωτευμένων ανθρώπων.
Δεν ένιωσα τον έρωτα, δεν ένιωσα το χτυποκάρδι τους, δεν ένιωσα τον πόνο του χωρισμού τους.
Είναι ένα βιβλίο που περιγράφει τη ζωή του Άρη όταν αρχικά γνώρισε τη Σοφία, περιγράφει το ατύχημα του πατέρα του, τη ζωή της μητέρας του και το ταξίδι που έκαναν στο Παρίσι πριν χωρίσουν οριστικά.
Η ομότιτλη σειρά ήταν από τις αγαπημένες μου και με γέμισε με άπειρα συναισθήματα.
Δεν μπορώ να πω όμως και το ίδιο για το μυθιστόρημα.
Όταν δεν μένεις ικανοποιημένη από το βιβλίο που διάβασες δεν μπορείς να πεις και πάρα πολλά πράγματα για αυτό.
Κατά την προσωπική μου άποψη ήταν απλά μία επιφανειακή καταγραφή των πρωταγωνιστών της σειράς που ακολουθεί.
Δεν υπήρχε εμβάθυνση των χαρακτήρων,δεν εντυπωσιάστηκα ούτε καν με τους διαλόγους τους.
Άνευροι και ανούσιοι.
Δεν μπορώ όμως να μην επισημάνω αυτό που πραγματικά μου έκανε εντύπωση και δεν είναι άλλο από τον τρόπο γραφής προς το τέλος του βιβλίου.
Ξεκινά στην ουσία με το επεισόδιο της πρώτης σειράς εκεί που ο Άρης μετά από πάρα πολλά χρόνια ξανασυναντά τη Σόφια.
Ξεκινούν οι σκηνές λήψης όπου αρχίζουν να μιλούν όλοι οι πρωταγωνιστές της σειράς.
Στο τέλος του βιβλίου υπάρχουν αρκετές φωτογραφίες από σκηνές της σειράς.
Άραγε αρκούν δύο μέρες μόνο για να ξαναγυρίσει η ζωή εκεί που άρχισε;
"Ο Άρης τρέχει, κοιτάζει το ρολόι του, από το παρμπρίζ βλέπουμε ότι μπροστά του είναι μία γέφυρα .
Τρέχει.
Χιλιάδες εικόνες περνάνε από το μυαλό του.
Γιατί φοβάμαι αναρωτιέται;
Λένε ότι ο έρωτας διεγείρει το φόβο. Καθυστέρησα όμως δεν θέλω να φύγει, θέλω να φτάσω και να είναι αυτή εκεί."
Το αυτοκίνητο του Άρη τρέχει και διασχίζει τη γέφυρα.
Ξαφνικά χάνει τον έλεγχο και η μουσική κόβεται απότομα.
Κάπου εδώ λοιπόν είναι το τέλος του βιβλίου και κάπως έτσι αρχίζει η ομότιτλη σειρά.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου