Βίκυ Τάσιου
Από πού βγήκε η φράση "γκραν γκινιόλ, γνωρίζετε;
Όταν μιλάμε για "γκραν γκινιόλ" εννοούμε κάτι που έχει αγωνία και σασπένς.
Η λέξη είναι γαλλική και στην κυριολεξία σημαίνει "μεγάλη μαριονέτα". Αυτό όμως δεν παραπέμπει σε τρόμο, φρίκη και αγωνία.
Στο Παρίσι, υπήρχε από το 1897 μέχρι και το 1962 ένα θέατρο. Το "Θέατρο της μεγάλης μαριονέτας" ή αλλιώς Le Théâtre du Grand-Guignol.
Στο θέατρο αυτό ανέβαιναν παραστάσεις τρόμου, με τρομερά εφέ για την εποχή.
Οι θεατές έκαναν εμετό ή λιποθυμούσαν, ενώ άλλοι διεγείρονταν ερωτικά. «Οι εγκληματικές παραστάσεις» του θεάτρου «Grand Guignol». Αποκεφαλισμοί και splatter επί σκηνής, που κράτησαν τη φήμη του θεάτρου για 65 χρόνια...
Αν όμως έχετε την εντύπωση ότι σε αυτό το βιβλίο θα διαβάσετε για αποτρόπαια βασανιστήρια, ακρωτηριασμούς και άλλα τρομερά πράγματα τα οποία θα σας κάνουν να χάσετε τον ύπνο σας κάνετε πολύ μεγάλο λάθος.
Οι εκδόσεις Αρχέτυπο μας παρουσιάζουν ένα βιβλίο σε μετάφραση της αγαπημένης μου Ιλέην Ρήγα, τη μαμά για όσους δεν γνωρίζουν της nyctophilia, το οποίο ήταν η αφορμή να γνωρίσω το Maurice Level.
Ο Γάλλος συγγραφέας γεννήθηκε τον Αύγουστο του 1875 υπήρξε γιατρός και υπολογίζεται ότι έγραψε πάνω από 700 διηγήματα πολλά εκ των οποίων έγιναν επιτυχημένες παραστάσεις του Γκραν Γκινιόλ.
Αυτό το μικρό βιβλιαράκι έγινε η αφορμή να μελετήσω λίγο περισσότερο το βιογραφικό του συγγραφέα αλλά να μπω και στη μηχανή του χρόνου και να μεταφερθώ στο 19ο αιώνα και να κάνω μία έρευνα για το γνωστό θέατρο του Παρισιού Γκραν γκινιόλ το οποίο άνοιξε νέους δρόμους στην τέχνη του τρόμου.
Βρισκόμαστε στα τέλη του δέκατου ένατου αιώνα, χαραυγή του εικοστού κάπου στα στενά του Παρισιού και τα βήματά μας μάς οδηγούν στον αριθμό 20 της οδού Chaptal.
Οι ανατριχιαστικές αφίσες υπόσχονται να ικανοποιήσουν τα διψασμένα μάτια μας.
Καλώς ήρθατε στο Grand Guignol.
Καθίσετε αναπαυτικά γιατί η παράσταση αρχίζει.
Δεκαεπτά διηγήματα τα οποία θα σας ταξιδέψουν στα σκοτεινά μονοπάτια του Παρισιού εκείνης της εποχής και θα σας προκαλέσουν ρίγη ανατριχίλας.
Δεν θα τρομάξετε πολύ σας δίνω το λόγο μου.
Θα νιώσετε όμως μεγάλη θλίψη.
Αυτό τουλάχιστον ένιωσα εγώ διαβάζοντας αυτό το βιβλίο αλλά και τις ιστορίες του.
Διαβάζοντας το ένιωσα τη θλίψη που μου μεταφέρει κάθε φορά η γραφή του Edgar Allan Poe.
Πριν πω οτιδήποτε για το βιβλίο θα ήθελα να δώσω θερμά συγχαρητήρια τόσο στις εκδόσεις Αρχέτυπο που μας έδωσαν την ευκαιρία να γνωρίσουμε τον εν λόγω συγγραφέα, καθώς είναι η πρώτη φορά που μεταφράζονται τα διηγήματα του στην Ελλάδα και δεύτερον στην Ιλειν Ρήγας για την άψογη μετάφραση του βιβλίου.
Σε αυτό το βιβλίο δεν υπάρχει υπερφυσικός τρόμος.
Ο τρόμος είναι ρεαλιστικός ο οποίος πολύ συχνά πηγάζει από τη μοίρα αλλά και από τις πράξεις των ηρώων.
Στις περισσότερες ιστορίες ένιωσα μία βαθιά λύπη να με κατακλύζει.
Λύπη για τις πράξεις των ηρώων, για τα πάθη τους, για τους φόβους τους αλλά και για τις θανάσιμες αποφάσεις τους.
Λύπη για το τέλος της κάθε ιστορίας του ήρωα.
Ο φόβος της γκιλοτίνας καραδοκεί.
Οι δήμιοι θα παρελαύνουν πολύ συχνά μπροστά από τα μάτια μας.
Το βιβλίο ξεκινά με δύο εισαγωγές.
Το πρώτο είναι το σημείωμα της μεταφράστριας η οποία θα μας βάλει λίγο στον κόσμο του συγγραφέα αλλά και θα μας δώσει κάποιες πληροφορίες για τα διηγήματα του που θα διαβάσουμε στην πορεία.
Ακολουθεί ο πρόλογος στον οποίο γίνεται μία αναφορά στη λογοτεχνία του φανταστικού και του τρόμου και όπου μας δίνονται κάποιες πληροφορίες για το θέατρο του Γκραν γκινιόλ και για τις παραστάσεις του.
Είναι πολύ σπάνιο να διαβάζεις διηγήματα σε ένα βιβλίο και να μένεις απόλυτα ικανοποιημένος από σχεδόν όλες τις ιστορίες.
Δεν υπάρχει υπερφυσικός τρόμος ,δεν υπάρχει αίμα.
Ο τρόμος σε αυτό το βιβλίο έρχεται από την ίδια τη φύση του ανθρώπου.
Από τις αποφάσεις που παίρνουν, από τα πάθη τους αλλά και από τα λάθη τους.
Σε πολλές από τις ιστορίες ο συγγραφέας χρησιμοποιεί την ιατρική για να οδηγήσει τον αναγνώστη στα μονοπάτια του τρόμου.
Ο θάνατος είναι ο βασικός πρωταγωνιστής όλων των ιστοριών.
Αυτό το μικρό βιβλιαράκι είναι άριστα προσεγμένο και μελετημένο από τον τρόπο γραφής του μέχρι και το υπέροχο εξώφυλλο του.
Δεκαεπτά από τα καλύτερα διηγήματα του Level παίρνουν σάρκα και οστά για πρώτη φορά στην Ελλάδα.
Το κάθε διήγημα ξεκινάμε με μία φράση και στην πορεία μεταφερόμαστε στο βάθος της ιστορίας αλλά και των ηρώων περιμένοντας στο τέλος την ανατροπή ή τη μοίρα να δώσει τη λύτρωση.
Σε πολλές από αυτές τις ιστορίες θα έρθουμε αντιμέτωποι με κάποιους προσωπικούς μας φόβους.
Προσωπικά μου άρεσαν και οι 17 ιστορίες, αν όμως κάποιος με ρωτούσε ποιες ξεχώρισα περισσότερο θα έλεγα τη Γαλανομάτα, το κρανίο, την προδοσία του χλωροφορμίου και το ένα φιλί για αντίο.
Στο χλωμό φως του Παρισιού ανάμεσα στα σοκάκια, επαύλεις και κελιά οι πιο αναπάντεχες σκοτεινές αφηγήσεις ξετυλίγονται η μία μετά την άλλη.
Ένα βιβλίο που το απόλαυσα από την αρχή μέχρι το τέλος.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου