Roula Karamporniotou
Η Μελίνα δραπετεύοντας από μια εφιαλτική σχέση, έχοντας υπομείνει τον υπέρτατο εξευτελισμό και βιώσει τη βία σε όλες τις μορφές της, καταφεύγει σε ένα αρχοντικό που ανήκει στην οικογένειά της, σ' ένα χωριό δίπλα στη λίμνη.
Εκεί, σε ένα σκονισμένο μπαούλο στη σοφίτα, θα ανακαλύψει ένα γράμμα, που όλα δείχνουν ότι ανήκει στη γιαγιά της κι απευθύνεται σε αυτήν. Ψάχνοντας την ιστορία του αρχοντικού, θα μάθει για την Μαγδαληνή και τον Αναστάση. Θα βρεθεί μπροστά σε μια πονεμένη ιστορία γεμάτη πάθη, χειραγώγηση, έρωτα και προδοσία.
Ανομολόγητες αλήθειες, ανείπωτα λάθη και εσφαλμένες επιλογές, καθόρισαν τις ζωές του Αναστάση και της Μαγδαληνής. Δύο ζωές που με πάθος προσπάθησαν να σμίξουν. Δύο ανθρώπους που το μίσος και η μοχθηρία των εχθρών τους, στάθηκαν τροχοπέδη στην ευτυχία τους.
Η Μελίνα συγχρόνως θα γνωρίσει τον Σταύρο, που έχει απομονωθεί να γλείψει τις δικές του πληγές και να πολεμήσει τους δικούς του δαίμονες. Ο έρωτας θα τους χτυπήσει, απρόσμενα και θα είναι σαρωτικός. Ποιος είναι αυτός όμως που παρακολουθεί τη Μελίνα και επιδιώκει το κακό της;
Ο Σταύρος παραπαίει ανάμεσα στον έρωτά του για την Μελίνα, τις Ερινύες που τον κυνηγούν και την ανάγκη του να κρατήσει αλώβητη την κοπέλα. Όχι μόνο από τον ξένο που καιροφυλακτεί, αλλά κι από τον ίδιο του τον εαυτό.
Η πλοκή περιστρέφεται γύρω από δύο ιστορίες άρρηκτα συνδεδεμένες μεταξύ τους, μία στο σήμερα και μία άλλη πενήντα χρόνια πιο πριν, που την αφηγείται με πολύ όμορφο τρόπο ο μπάρμπα-Αλέκος του βιβλίου.
Οι χαρακτήρες απολύτως ανθρώπινοι, γλώσσα μεστή, εμπλουτισμένη με αρκετούς ιδιωματισμούς του τόπου, ολοκληρώνουν ένα εξαιρετικό ανάγνωσμα που κρατάει υψηλό το ενδιαφέρον του αναγνώστη.
Ξεκινώντας την ανάγνωση του βιβλίου αυτού, δεν περίμενα ότι θα με πλημμυρίσουν τόσο έντονα συναισθήματα. Αποστροφή, αγανάκτηση, αγωνία, λαχτάρα, ανακούφιση.
Ταξίδεψα στο παρελθόν μαζί με τους ήρωες. Επισκέφτηκα το ορεινό χωριό με την καθάρια λίμνη, είδα την αχλή που την σκέπαζε, τα στενά σοκάκια, το όμορφο αρχοντικό.
Είδα με τα μάτια της φαντασίας μου τις ομορφιές της φύσης, γεύτηκα το τσίπουρο από τα χέρια του μπάρμπα-Αλέκου.
Ένιωσα την ενδοοικογενειακή βία, την κακοποίηση σωματική και ψυχική, το μίσος, τη χειραγώγηση. Βίωσα το φόβο της Μελίνας, την απόγνωση του Σταύρου και του Αναστάση, την απελπισία της Μαγδαληνής.
Τα μηνύματα που περνά η συγγραφέας πολλά και δεν μένει παρά να τα αποκωδικοποιήσουμε.
Τέλος, κλείνοντας την άποψή μου, δεν θα μπορούσα να μην αναφέρω τη φράση που αγάπησα τόσο πολύ σ' αυτό το βιβλίο.
"Η ζωή είναι τόση δα, μια σταλιά και οι ευκαιρίες που έχουμε να περάσουμε με τους αγαπημένους μας, δεν είναι αστείρευτες. Η μοίρα είναι κρυμμένη σε μια γωνιά και κρυφογελάει".
Δεν έχουμε λοιπόν, παρά να διώξουμε μακριά ό,τι τοξικό υπάρχει στη ζωή μας, να βρούμε χρόνο να περάσουμε με τα αγαπημένα μας πρόσωπα και μην ξεχνάμε να λέμε το "Σ' αγαπώ" πιο συχνά. Και κυρίως να το δείχνουμε με τις πράξεις μας!
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου