RSS

Σάββατο 10 Μαρτίου 2018

ΠΟΙΟΝ ΑΓΑΠΑΣ; -ΚΡΙΤΙΚΗ

PANTELIS TOPALIDIS
Η ΑΠΟΨΗ ΜΟΥ

Η επιλογή του να κάνω ένα διάλειμμα από μυθιστορήματα μυστηρίου-τρόμου/αστυνομικά και να διαβάσω κάτι διαφορετικό,με αντάμειψε και με το παραπάνω.Η Ρέιτσελ και ο Αντι είναι μόλις οχτώ χρονών όταν γνωρίζονται από τύχη στα επείγοντα περιστατικά ενός νοσοκομείου . Η Ρέιτσελ έχει γεννηθεί με συγγενή καρδιοπάθεια και από μωρό παιδί μπαινοβγαίνει στα νοσοκομεία και ο Αντι μετά από ένα ατύχημα,βρίσκεται με σπασμένο χέρι.
Φαινομενικά,η σύντομη γνωριμία αυτών των παιδιών,δεν μας προετοιμάζει σε τίποτα για το κοινό τους μέλλον....Η Ρέιτσελ ζει με την πλούσια οικογένεια της στην Φλόριντα και τον Αντι τον μεγαλώνει η ανύπαντρη μητέρα του,σε μια φτωχική συνοικία της Φιλαδέλφειας. Μέσα από αλλεπάλληλες συμπτώσεις και καθώς τα χρόνια περνούν και μπαίνουν στο κατώφλι της ενηλικίωσης,οι δρόμοι των δύο νέων θα διασταυρωθούν ξανά,ίσως γιατί τελικά στην ζωή μας,δεν γνωριζόμαστε τυχαία με κάποιους ανθρώπους....Κάποιοι άνθρωποι έρχονται για να μείνουν...Και οι δύο ήρωες μοιράζονται την ανάγκη να ανήκουν κάπου και να μην χρειάζεται εναγωνίως να καλύπτουν την όποια ιδιαιτερότητα τους...Η Ρέιτσελ προσπαθεί να απαγκιστρωθεί από το υπερπροστατευτικό οικογενειακό της περιβάλλον και να συμφιλιωθεί με την ουλή των επεμβάσεων της και να ζει σαν μια φυσιολογική γυναίκα που το πρόβλημα υγείας της,δεν θα την καθηλώνει και δεν θα την περιορίζει...Και ο μιγάς Αντι,έχοντας ως πατρικό πρότυπο τον κύριο Σιλς και προσπαθώντας να βρει την ισορροπία,ανάμεσα στους λευκούς και τους μαύρους,κόντρα σε όλες τις στερήσεις,διοχετεύει την επιθέτικοτητά του,στο τρέξιμο και προσπαθεί να πείσει τους πάντες και κυρίως τον ευατό του,ότι είναι κάπου καλός και αξίζει...Η συγγραφέας με όμορφα ενσταντανέ μας διηγείται την ζωή δύο ιδιαίτερων και διαφορετικών ανθρώπων,μέσα σε 30 συναπτά έτη . Και η πορεία της εξέλιξης βρίσκει την Ρειτσελ-ενώ δεν στερήθηκε ποτέ τίποτα - κόντρα στα προγνωστικά να έχει γίνει κοινωνική λειτουργός και να βοηθάει οικογένειες που την έχουν ανάγκη και τον Αντι μέσα από το τρέξιμο να ηρεμεί και να πιστεύει πλέον στα πάντα έως ότου εξελίσσεται σε ένα χαρισματικό δρομέα που οι νίκες του και η επιμονή του τον φέρνουν μέχρι και στους Ολυμπιακούς αγώνες του 2004. Παράλληλα,με το πέρασμα των χρόνων ενώ η μοίρα τους ενώνει,άλλες φορές τους χωρίζει ανεπανόρθωτα...Δεν θα μπω στην διαδικασία για το αν αυτοί οι δύο άνθρωποι,κατάφεραν να παραμείνουν μαζί,κόντρα στις όποιες αντιξοότητες...Θα σταθώ στην ουσία:ότι μιλάμε για ένα βαθιά ανθρώπινο μυθιστόρημα,με ήρωες ανθρώπους της διπλανής πόρτας που πασχίζουν να τα βγάλουν πέρα με αυτό που λέγεται ζωή...Μαθαίνουν να την εκτιμούν,χωρίς να θεωρούν τίποτα δεδομένο. Παθιάζονται,πονούν,μετανιώνουν,ονειρεύονται,απογοητεύονται,αλλά δεν το βάζουν κάτω . Δεν διστάζουν να τσαλακωθούν,ιδίως όταν μιλάμε για την μία και μοναδική αγάπη,εκείνη που άμα κάποτε σε αγγίξει,καλά θα κάνεις να μην την προσπεράσεις...Γιατί σε μεταμορφώνει και σε μετατρέπει και πάλι σε ένα μικρό παιδί...Και ας είναι για λίγο,ας είναι με δόσεις,ευλογία σε όποιον την ζήσει...Μια γλυκόπικρη ιστορία για την μεγάλη αγάπη,τα όνειρα που δεν είναι ποτέ αργά να τα κυνηγήσεις,τις δεύτερες ευκαιρίες,για όλα τα μικρά και μεγάλα,που αλλάζουν στις ζωές μας καθώς μεγαλώνουμε,αλλά κυρίως για εκείνα τα σημαντικά,τα ιδιαίτερα,τα ορόσημα,που δεν αλλάζουν ποτέ.
Καλή ανάγνωση 😉

0 σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου