Η ΑΠΟΨΗ ΜΟΥ
Πάντα όταν διαβάζω για γεγονότα της γερμανικής κατοχής συγκινούμαι.
Ακόμα περισσότερο όμως συγκινούμαι όταν αυτά μεταφέρονται μέσα από το χαρτί με ιδιαίτερη ευαισθησία, με ιδιαίτερη περιγραφή.
Από μικρό κοριτσάκι άκουγα τη γιαγιά μου να μου περιγράφει εκείνα τα δύσκολα χρόνια.
Πάντα θα με πιάνουν τα κλάματα στην περιγραφή εκείνων των γεγονότων.
Ποτέ δεν θα βαρεθώ να τα ακούω αλλά και να τα διαβάζω.
Το θέμα αυτό δεν πρόκειται να κουράσει ποτέ.
Η λήθη δεν πρόκειται να σκεπάσει εκείνες τις κτηνωδίες, οι πληγές δεν πρόκειται να κλείσουν ποτέ.
Όσο μελάνι και να χυθεί ποτέ δεν θα είναι αρκετό να περιγράψει εκείνες τις μαύρες μέρες.
Οι Ελαιώνες του Βερολίνου ήταν ένα βιβλίο που αρχικά μου είχε κάνει τρομερή εντύπωση το εξώφυλλό του.
Οι αποχρώσεις του, ο τίτλος του.
Ένα βιβλίο λοιπόν με τόσο προσεγμένο εξώφυλλο δεν θα μπορούσε να μην ήταν προσεγμένο και εσωτερικά.
1η Νοέμβρη 1940.
Η Κέρκυρα συγκλονίζεται από τους ανελέητους βομβαρδισμούς και η συγγραφέας παίρνει την πένα της και ξεκινά ένα ταξίδι με συνοδοιπόρους τις θύμησες και όλα αυτά που από τη μία θέλουμε να ξεχάσουμε από την άλλη όμως πρέπει να κρατήσουμε τόσο ζωντανά μέσα μας.
Η ιστορία μας ξεκινά και εμείς γνωρίζουμε την οικογένειά του Ιακώβου και της Θεοδώρας.
Τον επτάχρονο Αργύρη τα δύο μεγαλύτερα αδέρφια του τον Σάββα και τον Βαλάντη, την αδερφή του την Ασπασία και τον Άρη.
Εδώ ξεκινά το ταξίδι όλων των ηρώων.
Δεν είναι ένα γλυκό ταξίδι.
Η πίκρα και ο θυμός θα μας συντροφεύουν σε όλες τις σελίδες.
Το μίσος γίνεται θάλασσα και έρχεται να πνίξει τα πάντα.
Συγκλονιστικές περιγραφές εκείνων των χρόνων, των καταστάσεων και των συναισθημάτων.
Το εν λόγω βιβλίο θα τολμήσω να πω ότι είναι ένα από τα καλύτερα που έχω διαβάσει οσον αφορά τα γεγονότα της γερμανικής κατοχής.
Η πένα της Ιφιγενειας Βουρδουνη είναι εξαιρετική και πραγματικά με συγκίνησε.
Στους Ελαιώνες του Βερολίνου δεν θα διαβάσουμε μόνο μία ακόμα ιστορία για εκείνα τα γεγονότα που αμαύρωσαν την ιστορία μας.
Θα διαβάσουμε για το πως ο πόλεμος και οι πράξεις των ηρώων διέλυσαν την οικογένεια του Ιακώβου.
Είναι από τα λίγα για να μην πω το μοναδικό βιβλίο που πραγματικά θέλω να αναφερθώ σε όλους τους ήρωες ξεχωριστά.
Δεν θα το κάνω όμως για να μη μακρηγορήσω.
Αν και δεν είμαι λάτρης των βιβλίων που περιγράφουν ιστορικά γεγονότα η συγγραφέας καταφέρνει με τόσο όμορφο τρόπο να αναφερθεί στα γεγονότα εκείνης της μαύρης περιόδου χωρίς να κουράζει δίνοντας ταυτόχρονα τις σημαντικές πληροφορίες που δεν γίνεται να μην αγαπήσεις αυτό το βιβλίο.
Ένα βιβλίο που θα μείνει στη μνήμη σου τόσο για την ιστορία του όσο και για τα συναισθήματα που θα αποκομίσεις.
Η ιστορία μας διαδραματίζεται στην Κέρκυρα αλλά και στην καρδιά του πολέμου στο Βερολίνο.
Αφηγητής της ιστορίας είναι ο 7χρονος Αργύρης.
Αυτός θα μας κάνει μάρτυρες της τραγικής ιστορίας της οικογένειάς του.
Από την ανατίναξη της γέφυρας του Γοργοποτάμου ,στη σφαγή του Διστόμου και από κει στα κολαστήρια του Άουσβιτς θα θυμηθούμε όλα αυτά που έχουν γραφτεί με μαύρο μελάνι στην ιστορία του τόπου μας.
Η αφήγηση είναι τόσο συγκλονιστική που δεν μπορείς και εσύ να μην παρασυρθείς από τα συναισθήματα των ίδιων των ηρώων.
Έκλαψα, θύμωσα, συγκινήθηκα και αγάπησα.
Ένα βιβλίο που ταυτόχρονα εγείρει και πολλούς προβληματισμούς.
Σίγουρα όλοι θα κρίνετε τις πράξεις των ηρώων.
Σίγουρα όλοι θα μισήσετε τον Άρη όπως τον μίσησα και εγώ.
Δεν θα υπάρξει καμία δικαιολογία για εκείνον.
Το μίσος σε αυτό το βιβλίο γίνεται θεριό ανήμερο και έρχεται να κατασπαράξει την οικογένειά του Ιακώβου.
Δεν θα μπω σε περισσότερες λεπτομέρειες γιατί πραγματικά θέλω να σας αφήσω να περιηγηθείτε μόνοι σας τους Ελαιώνες του Βερολίνου και να ανακαλύψετε τον έρωτα, την φρίκη, την αγάπη και το αγιάτρευτο μίσος.
Ένα μυθιστόρημα για μία οικογένεια την οποία τη χωρίζει ο πόλεμος και το μίσος.
Την ενώνει όμως και η αγάπη.
Μετά από πολλά χρόνια θα ενωθούν στο τέλος αυτής της ιστορίας κι αν κάποιοι από αυτούς δεν τα κατάφεραν ήταν γιατί το είχαν επιλέξει οι ίδιοι και όχι ο πόλεμος.
Ένα βιβλίο που θα πρέπει όλοι οι αναγνώστες να έχουν στη βιβλιοθήκη τους.
Κλείνοντας αυτό που πραγματικά θέλω να πω είναι ότι με συγκίνησε η αφιέρωση της συγγραφέως στην αρχή του βιβλίου.
Ήταν η πιο συγκινητική και βαθιά ανθρώπινη αφιέρωση που έχω διαβάσει ποτέ μου.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου