RSS

Σάββατο 31 Μαρτίου 2018

ΕΝΑ ΠΟΙΗΜΑ


Ένα ποίημα, πάλευα με νύχια και με δόντια,
για εσένα να γράψω.
Ένα ποίημα ερωτικό.
Ώστε , τα αισθήματα μου,
για εσένα να εκφράσω.

Μα μάταια προσπαθούσα,
ότι ένιωθα,
για εσένα στο χαρτί να γράψω. Δύσκολο πολύ, μου ήταν ,
την καρδιά μου να περιγράψω.

Ώσπου, έδυσε ο ήλιος.
Και άγγιξε η βροχή την γη.
Και τότε κατάλαβα,
πόσο πολύ,
απεχθανόμουν την βροχή.

Την απεχθανόμουν πολύ.
Γιατί, εσένα μου θύμιζε αυτή.
Εσένα που με άγγιζες με το βλέμμα.
Εσένα, που μου έλεγες μυστικά,
μονάχα με ένα νεύμα.

Εσένα, που έμοιαζες,
σαν τις σταγόνες ,
της βροχής.
Κάποιες φορές, απόμακρος,
από εμένα.
Και άλλες φορές ένα, με εμένα.

Ήσουν ο ήλιος μου,
σε κάθε μου καταιγίδα.
Ήσουν, το χάδι μου,
σε κάθε μου δάκρυ.
Μα ήσουν , και το ουράνιο τόξο ,
που με σκέπαζε κάθε βράδυ.

Ήσουν , εσύ.
Εκείνος, που με γέμιζες,
με αγάπη.
Εκείνος, που έμοιαζε σαν ένα,
καταπράσινο λιβάδι.
Ένα λιβάδι, απάτητο θα έλεγε κανείς.
Ώσπου, τον κάμπο του, να γνωρίσει.
Και να το αγαπήσει.

Απότομα, σταμάτησε η βροχή.
Και η θύμηση σου χάθηκε,
τούτη την στιγμή.
Ένα απομεινάρι σκέψης,
τρύπωσε στην δική μου την ψυχή.

Ήσουν εσύ.
Εσύ, ήσουν η αιτία που απεχθανόμουν ,
την βροχή.
Γιατί, εσύ δεν ήσουν εκεί.
Ώστε, να με προστατέψεις από αυτή.

Μα το γνωρίζω καλά.
Είσαι το ουράνιο τόξο, που με σκεπάζει.
Ύστερα, από κάθε μπόρα.
Το ξέρω είσαι εδώ.
Σε βλέπω.
Σε ονειρεύομαι.
Και σε ζω.

Τώρα, ίσως να έγραψα.
Εκείνο, το ποίημα το κατάλληλο.
Το οποίο , το αφιερώνω,
σε εσένα.
Ναι, σε εσένα που έχεις ξεπροβάλει ,
σαν τον ήλιο.
Για να με μαγέψεις με τις ηλιαχτίδες σου.

Ακόμη, ο ήλιος λάμπει.
Ακόμη, βλέπω εκείνη, την χρυσή ηλιαχτίδα.
Και τώρα βλέπω εσένα.
Αλήθεια, βλέπω εσένα.
Καθώς , με κοιτάζεις με το βλέμμα.
Και έρχεσαι.
Έρχεσαι, εσύ τώρα σε εμένα.

***

Με αγάπη,
στις αγαπημένες μου,
Έλσα και Βίκυ.

ΣΤΕΦΑΝΙΑ Χ

0 σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου