Η ΑΠΟΨΗ ΜΟΥ
Το πρώτο πνευματικό παιδί του Γιώργου Δάμτσιου άργησε πολύ να έρθει στα χέρια μου.
Και όπως κάθε φορά που συμβαίνει κάτι παρόμοιο ,μετανιώνω που δεν είχα προβεί στην ανάγνωση του βιβλίου πολύ νωρίτερα.
Έπρεπε ίσως να γνωρίσω από κοντά αυτό τον άνθρωπο για να καταλάβω πως είναι δυνατόν να γράψει ένα τέτοιο βιβλίο.
Είναι ένας άνθρωπος που εκτιμώ πάρα πολύ και ιδίως για το χιούμορ του.
Και σε αυτό το βιβλίο γέλασα πάρα πολύ με το χιούμορ του.
Αν και το βιβλίο είναι ένα ψυχολογικό θρίλερ, του "γιατρού" όπως αποκαλούν μερικοί ,δεν λείπουν οι στιγμές γέλιου από τις περιγραφές του συγγραφέα.
Έχοντας διαβάσει το τρίπτυχο των ευχών είχα ήδη πάρει μία μικρή ιδέα για το ταλέντο του.
Εδώ όμως είναι που θέλω να επισημάνω ότι το μέχρι την τελευταία του ανάσα μου άρεσε πολύ περισσότερο από το τρίπτυχο.
Ίσως αυτό το βιβλίο ήταν περισσότερο της ιδιοσυγκρασίας μου.
Πιο σκοτεινό, με πολύ έντονο μεταφυσικό στοιχείο και με μία ιστορία που πραγματικά με άφησε με ανοιχτό το στόμα.
Απόκοσμο ,με πολλή αγωνία αλλά και με αρκετές στιγμές συγκίνησης.
Η ιστορία μας αφηγείται τη ζωή ενός διαταραγμένου εγκληματία του Ρομπ, πού αρχίζει να εξιστορεί στον ψυχίατρο το πώς έφτασε να διαπράξει τέσσερα εγκλήματα.
Η αφήγηση του γεμάτη παράξενες συμπτώσεις, μεταφυσικές παρεμβάσεις και συνεχείς ανατροπές.
Είναι μία ιστορία για την οποία τα όπλα της επιστήμης δεν μπορούν να δώσουν εξηγήσεις.
Μια ιστορία για την αιώνια μάχη του καλού με το κακό.
Ο Ρομπ είναι ένας ήρωας που λάτρεψα και που όπως αναφέρει και στο οπισθόφυλλο του βιβλίου ο αγαπητός Κωνσταντίνος Κέλλης ήταν ο πιο ενδιαφέρων αντιήρωας που έχω συναντήσει στη λογοτεχνία.
Τα σύντομα κεφάλαια του βιβλίου παρατείνουν ακόμα περισσότερο την αγωνία του αναγνώστη για το τι έπεται.
Το κάθε κεφάλαιο σταματά εκεί ακριβώς που πρέπει.
Εκεί που χρειάζεται για να σε αφήσει με το στόμα ανοιχτό.
Το βιβλίο του ξεκίνησα το πρωί και πριν από λίγο τελείωσα την ανάγνωση του.
Αυτό και μόνο πιστεύω ότι λέει πολλά.
Δεν ξέρω αν σας έχει τύχει ποτέ σε κάποιο βιβλίο να αγαπήσετε έναν διαταραγμένο εγκληματία αλλά εγώ στην προκειμένη περίπτωση το έκανα.
Ο Γιώργος έπλασε έναν αρκετά συμπαθητικό ήρωα που μπορεί να αφαίρεσε τέσσερις ζωές, στο τέλος όμως έκλαψα για εκείνον.
Όπως υπήρξαν στιγμές που έκλαψα από τα γέλια.
Με τις σκέψεις του ήρωα, με τις πικάντικες αναφορές του αλλά και με το χιούμορ με το οποίο προσπαθούσε να αντιμετωπίσει την κατάσταση του.
Είναι ένα βιβλίο που ψάχνει για απαντήσεις για τη ζωή, την αγάπη και την ελευθερία ή όχι της ανθρώπινης βούλησης.
Ταυτόχρονα όμως είναι και ένα βιβλίο που κλείνοντας το θα καθίσεις για αρκετά λεπτά να σκεφτείς τι θα έπραττες εσύ αν ήσουν στη θέση του ήρωα.
Το τέλος του ανατρεπτικό και σε καμία περίπτωση δεν μπορούσα να φανταστώ ότι το βιβλίο θα έχει αυτή την εξέλιξη.
Άραγε υπάρχει το απόλυτο κακό;
Και αν ναι μπορεί να κατευθύνει τις πράξεις μας;
Απόλαυσα το μέχρι την τελευταία του ανάσα μέχρι την τελευταία του σελίδα.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου