Η ΑΠΟΨΗ ΜΟΥ
Χαμένες πατρίδες, μνήμες βαμμένες με το κόκκινο χρώμα τ' ουρανού, πληγές που δεν κλείνουν και το αίμα ρέει...
Είναι το πρώτο βιβλίο που ήρθε να μου μιλήσει για τους Έλληνες της Ηπείρου. Και ομολογώ ότι με σόκαρε. Ανίδεη καθώς ήμουν από εκείνα τα γεγονότα, ρούφηξα στην κυριολεξία την κάθε σελίδα του, την κάθε πληροφορία του για όλους εκείνους τους Έλληνες που δεν κατάφεραν να περάσουν στην Ελλάδα όταν ο Χότζα ανέλαβε την εξουσία της Αλβανίας.
Ένα παραμύθι για μεγάλους, ένα αληθινό παραμύθι απ' αυτά που λέει η γιαγιά στο εγγόνι της.
Ο πατέρας κλείστηκε στην φυλακή για όλη τη ζωή του, περνώντας από φρικτές δοκιμασίες και κακοποιήσεις.
Η μητέρα καλείται να κρατήσει ζωντανή την οικογένεια, αναγκάζοντας τον εαυτό της να υποστεί πολλά βασανιστήρια από τους Αλβανούς συμπατριώτες της.
Φυγαδεύει με χίλιες δύο προφυλάξεις τον μοναχογιό της και την οικογένειά του στην Ελλάδα.
Ο Ηρακλής και η Ελευθερία δραπετεύουν από την Αλβανία του Χότζα στην Ελλάδα της δικτατορίας. Καταλήγουν στην Τήνο κι εκεί πλέον μαζί με το μικρό τους αγόρι, στήνουν μια καινούρια ζωή.
Ένας άνθρωπος, ο καπετάν-Πέτρος, τους βοηθάει δίνοντας στέγη μια και δεν είδε ποτέ με άλλη ματιά, τη ματιά του ρατσισμού, τους πρόσφυγες.
Αβίαστη η ροή του βιβλίου, η πρωτοπρόσωπη αφήγηση με έφερε σε άμεση επαφή με τους ηρωές του, καλώντας τον κάθε έναν σε ξεχωριστό κεφάλαιο να μου εξομολογηθεί το βάσανο του στο πέρασμα της ιστορίας.
Στο δεύτερο μισό του βιβλίου ένας έρωτας άνθισε ανάμεσα στην κόρη του καπετάνιου και στον γιο του Ηρακλή. Πολλά τα εμπόδια, έντονη η κοινωνική ανισότητα και ο ρατσισμός. Με αρχηγό τη μητέρα της κοπέλας, απαξιώθηκαν και τελικά έγιναν οι ίδιοι μετανάστες μιας νέας εποχής.
Ένα βιβλίο που αγγίζει την Ελλάδα της προσφυγιάς, μιλώντας μας για τις Ελληνίδες που βιάστηκαν, για τους παπάδες που ξυρίστηκαν, για τα στρατόπεδα εργασίας που δέχτηκαν τους Έλληνες ως το τέλος της ζωής τους. Μια ιστορία γραμμένη μέσα σε κόκκινο χρώμα, το χρώμα του ρατσισμού και της ανθρώπινης εκμετάλλευσης. Μια καταδυνάστευση που χάραξε με αίμα ανεξίτηλα τις ζωές των Ηπειρωτών.Των Ηπειρωτών των πέτρινων χωριών, του κρυφού σχολειού και της ανομολόγητης πίστης στον Χριστό σε κάθε στιγμή της ζωής τους.
Η συγγραφέας κατάφερε και πέρασε κάτω από το δέρμα μου την ιστορία ενός περήφανου Έλληνα, ενός Έλληνα που ήθελε να ζήσει ελεύθερος στη χώρα του.
Το κόκκινο χρώμα, όμως, μόνιμο στη φωτογραφία της ζωής του.
Έλληνες με αλησμόνητη τη χαμένη πατρίδα. Μια πληγή που αιμορραγεί στο βάθος του χρόνου μη μπορώντας να σταματήσει να το κάνει.
Ένα βιβλίο αφιερωμένο σ όλους τους Έλληνες που κράτησαν ζωντανή την Ελλάδα μέσα τους.
Σ' όλους τους Έλληνες που πάλεψαν, που βιάστηκαν, που πείνασαν, που κρύφτηκαν, που πέθαναν γι' αυτήν την Ελλάδα.
Ένα βιβλίο που είμαι περήφανη που το διάβασα γιατί έμαθα τελικά την ιστορία του παππού μου, του λαού μου.
Μάγδα Παπαδημητρίου-Σαμοθράκη ,σ ευχαριστώ πολύ
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου