ΤΟ ΝΗΣΙ - ΒΙΒΛΙΑ ΠΟΥ ΕΓΙΝΑΝ ΤΑΙΝΕΙΑ/ΣΕΙΡΑ

Η Αλέξις λαχταρά να μάθει για το παρελθόν της μητέρας της, Σοφίας, που εκείνη τόσα χρόνια έκρυβε. Ξέρει μόνο ότι η μητέρα της μεγάλωσε σ' ένα μικρό χωριό της Κρήτης προτού φύγει οριστικά για το Λονδίνο. Όταν η Αλέξις αποφασίζει να επισκεφθεί την Κρήτη, η Σοφία της δίνει ένα γράμμα για μια παλιά της φίλη και της υπόσχεται πως απ' αυτήν θα μάθει την αλήθεια.
Έκπληκτη η Αλέξις, ανακαλύπτει πως η ζωή της οικογένειάς της συνδέεται άμεσα με το μικρό και εγκαταλελειμμένο νησί της Σπιναλόγκα - την πρώην αποικία των λεπρών. Μαθαίνει την ιστορία της γιαγιάς της και της μητέρας της, όπως και τη διάλυση της οικογένειάς της από την τραγωδία, τον πόλεμο και τα πάθη...

Η σειρά;

Το Νησί είναι δραματική τηλεοπτική σειρά 26 επεισοδίων, η οποία προβλήθηκε από το Mega Channel την τηλεοπτική περίοδο 2010-2011 και είναι βασισμένη στο ομώνυμο βιβλίο της Βικτόρια Χίσλοπ. Το πρώτο επεισόδιο προβλήθηκε στις 11 Οκτωβρίου 2010 και το τελευταίο στις 23 Μαΐου 2011. Θεωρείται μια από τις πιο ακριβές ελληνικές παραγωγές για τηλεοπτική σειρά, με συνολικό κόστος 4 εκατομμύρια ευρώ.

Το Νησί, η Σπιναλόγκα, είναι μια βραχονησίδα η οποία βρίσκεται στη βόρεια είσοδο του κόλπου της Ελούντας, απέναντι από το χωρίο Πλάκα. Έχει έκταση 85 στρεμμάτων και ύψος ως 53 μέτρα. Το αρχαίο της όνομα ήταν "Καλιδών" ενώ το όνομα "Σπιναλόγκα" το πήρε κατά την Ενετοκρατία, οπότε και άρχισε να οχυρώνεται το 1574, και σημαίνει "μακρύ αγκάθι". Στο νησί χτίστηκαν κατοικίες και εποικίστηκε μετά την κατάληψή του από τους Τούρκους. Κατά τους πρώτους αιώνες της τουρκοκρατίας το φρούριο περιθωριοποιείται και χρησιμοποιείται ως τόπος εξορίας και απομόνωσης όμως, κατά το τέλος του 19ου αιώνα, ο ρόλος του λιμανιού της Σπιναλόγκας αναβαθμίζεται καθώς αποκτά άδεια εξαγωγικού εμπορίου.

Στις αρχές του 20ού αιώνα όταν η λέπρα βρισκόταν σε έξαρση, ο χαρακτήρας του νησιού αλλάζει, όταν ο πρίγκιπας Γεώργιος αποφασίζει την ίδρυση λεπροκομείου στο νησί για να απομονώσει τους λεπρούς του της Κρήτης. Η απόφαση για την ίδρυση του λεπροκομείου, με το όνομα "Άγιος Παντελεήμων", υπογράφηκε στις 30 Μαΐου του 1903. Με την ένωση της Κρήτης με την Ελλάδα το 1913, άρχισαν να μεταφέρονται στο νησί και λεπροί από όλη τη χώρα, όχι μόνο από την Κρήτη, ενώ σταδιακά χαρακτηρίστηκε ως "Διεθνές Λεπροκομείο της Ευρώπης".

Το νησί δεν κατοικήθηκε ποτέ από τους Ιταλούς και τους Γερμανούς κατά την περίοδο της κατοχής, επειδή φοβούνταν μην αρρωστήσουν και οι ίδιοι ενώ το νησί εγκαταλείφθηκε οριστικά το 1957 μετά την ανακάλυψη του φαρμάκου κατά της νόσου. Για αρκετά χρόνια το νησί έμεινε αναξιοποίητο ενώ σήμερα είναι αρχαιολογικός χώρος και διατηρητέο μνημείο, αποτελώντας σημαντικό πολιτιστικό μνημείο και τουριστικό αξιοθέατο. Το νησί σήμερα ανήκει στο Νομό Λασιθίου.

Ένας από τους σημαντικούς ανθρώπους που πέρασαν από το νησί ήταν ο Επαμεινώνδας Ρεμουνδάκης, ο οποίος το 1936 στα 21 του χρόνια πληροφορήθηκε ότι πάσχει από τη νόσο και μεταφέρθηκε στο νησί. Ήταν ένας από τους λίγους μορφωμένους ανθρώπους που ζούσαν στο νησί και αρνήθηκε απλά να περιμένει το τέλος της ζωής του χωρίς να κάνει τίποτα. Αγωνίστηκε για να καλυτερεύσει την ζωή των λεπρών και απαίτησε από την πολιτεία καλύτερες συνθήκες διαβίωσης και νοσηλείας, καταφέρνοντας πολλά και εξελίσσοντας το νησί σε στάδιο πολύ καλύτερο και από περιοχές του "έξω κόσμου". Όπως δήλωσε χαρακτηριστικά ο Μανώλης Φουντουλάκης, ένας θεραπευόμενος χανσενικός που έζησε στο νησί: "Από μια στιγμή και μετά το νησί δεν ήταν το κολαστήριο. Ήταν ένα χωριό εγκλείστων, με τους καλούς, τους κακούς, τους τζαναμπέτηδες και τους ζαμανφουτίστες".