Η
ΑΠΟΨΗ ΜΟΥ
"Πριν
προχωρήσετε, ας ξεμπερδέψουμε πρώτα με κάτι. Θέλω να σας ζητήσω τρία πράγματα.
Πρώτον : Μην προσβληθείτε από οτιδήποτε διαβάσετε από εδώ και πέρα. Δεύτερον :
Αφήστε τις αναστολές σας κατά μέρος. Τρίτον και σημαντικότερο : Ό,τι δείτε και
ακούσετε στη συνέχεια πρέπει να μείνει μεταξύ μας. Εντάξει. Προχωράμε τώρα στο
ζουμί."
Έτσι αρχίζει το βιβλίο κι όπως καταλαβαίνετε δεν μου επιτρέπει η συμπαθής κατά τα άλλα συγγραφέας να σας αποκαλύψω και πολλά πράγματα.
Η ιστορία του βιβλίου είναι γύρω από ένα θέμα που υποθέτω πολλοί έχουμε κατά καιρούς συζητήσει με άλλους ως εικασία, ως υπόθεση. Ο τίτλος ήδη παραπέμπει σε ένα σύνολο ανθρώπων που κάτι φοβερό κι ανομολόγητο κάνουν πίσω από τις κλειστές πόρτες της "ΛΕΣΧΗΣ ΙΟΥΛΙΕΤΑ". Η κεντρική ηρωίδα είναι μια φοιτήτρια που σπουδάζει κινηματογράφο κι εντελώς απρόσμενα και αβίαστα μια συμφοιτήτριά της και μετέπειτα φίλη της την οδηγεί δε μονοπάτια συμπεριφορών και συναναστροφών που δεν θα μπορούσε κανείς να φανταστεί. Κάποια στιγμή η συγγραφέας κάνει δηλώσεις με το στόμα της κεντρικής ηρωίδας ή του καθηγητή της στη Σχολή του τύπου "η ανάπτυξη των χαρακτήρων είναι πιο σημαντική και προηγείται κι η πλοκή ακολουθεί". Από το σημείο εκείνο και μετά θα βαλθεί να το αποδείξει και για να είμαι ειλικρινής, μάλλον το πετυχαίνει. Ωστόσο, απαριθμώντας τα "όπλα" της κι εξηγώντας τί ακριβώς προσπαθεί να κάνει, μάλλον την ανωριμότητα, τη ρηχότητα και την ανασφάλειά της αναδεικνύει.
"Ο Μάρκους εξηγεί πώς μια ταινία μπορεί να αποτελέσει απευθείας πύλη προς το υποσυνείδητο. Το πώς η τέχνη μπορεί να κινητοποιήσει τις ασυναίσθητες σκέψεις και επιθυμίες μας, συχνά με τρόπους οι οποίοι φαντάζουν εξίσου φανταστικοί και απόκοσμοι όσο η ίδια η τέχνη."
Εδώ περιορίζεται η όποια απόπειρα να δώσει έναν τόνο σοβαρότητας στο βιβλίο της, η Γκρέι, το οποίο ποτέ δεν θα καταφέρει να πάει πέρα από την πρόκληση του αναγνώστη με διάφορα τεχνάσματα, συχνότερο από τα οποία θα είναι η πολύ συχνή και ωμή βωμολοχία. Σύμφωνοι, ερωτική λογοτεχνία ήθελε να γράψει η συγγραφέας, αλλά δυστυχώς το αποτέλεσμα ήταν μια συνεχής κι ανηλεής επίθεση στον αναγνώστη. Στις ιδέες του, στα πιστεύω του κι εν τέλει στην αισθητική του. Καταφέρνει να αποδώσει πολύ ζωντανές, ακριβείς και προκλητικές περιγραφές, αλλά κάποια στιγμή κι αυτό κουράζει.
Στην τελευταία σελίδα, αφού έχει προηγηθεί η απαραίτητη, όχι όμως και τόσο απρόβλεπτη ανατροπή, φροντίζει να μας αποκαλύψει πώς και γιατί έγραψε ότι έγραψε. Ας μην πω περισσότερα γιατί κάπου εκεί βρίσκεται η όποια (μικρή) αξία του βιβλίου. Καλό, μόνο ως "διάλειμμα" μεταξύ άλλων βιβλίων.
2/5
Έτσι αρχίζει το βιβλίο κι όπως καταλαβαίνετε δεν μου επιτρέπει η συμπαθής κατά τα άλλα συγγραφέας να σας αποκαλύψω και πολλά πράγματα.
Η ιστορία του βιβλίου είναι γύρω από ένα θέμα που υποθέτω πολλοί έχουμε κατά καιρούς συζητήσει με άλλους ως εικασία, ως υπόθεση. Ο τίτλος ήδη παραπέμπει σε ένα σύνολο ανθρώπων που κάτι φοβερό κι ανομολόγητο κάνουν πίσω από τις κλειστές πόρτες της "ΛΕΣΧΗΣ ΙΟΥΛΙΕΤΑ". Η κεντρική ηρωίδα είναι μια φοιτήτρια που σπουδάζει κινηματογράφο κι εντελώς απρόσμενα και αβίαστα μια συμφοιτήτριά της και μετέπειτα φίλη της την οδηγεί δε μονοπάτια συμπεριφορών και συναναστροφών που δεν θα μπορούσε κανείς να φανταστεί. Κάποια στιγμή η συγγραφέας κάνει δηλώσεις με το στόμα της κεντρικής ηρωίδας ή του καθηγητή της στη Σχολή του τύπου "η ανάπτυξη των χαρακτήρων είναι πιο σημαντική και προηγείται κι η πλοκή ακολουθεί". Από το σημείο εκείνο και μετά θα βαλθεί να το αποδείξει και για να είμαι ειλικρινής, μάλλον το πετυχαίνει. Ωστόσο, απαριθμώντας τα "όπλα" της κι εξηγώντας τί ακριβώς προσπαθεί να κάνει, μάλλον την ανωριμότητα, τη ρηχότητα και την ανασφάλειά της αναδεικνύει.
"Ο Μάρκους εξηγεί πώς μια ταινία μπορεί να αποτελέσει απευθείας πύλη προς το υποσυνείδητο. Το πώς η τέχνη μπορεί να κινητοποιήσει τις ασυναίσθητες σκέψεις και επιθυμίες μας, συχνά με τρόπους οι οποίοι φαντάζουν εξίσου φανταστικοί και απόκοσμοι όσο η ίδια η τέχνη."
Εδώ περιορίζεται η όποια απόπειρα να δώσει έναν τόνο σοβαρότητας στο βιβλίο της, η Γκρέι, το οποίο ποτέ δεν θα καταφέρει να πάει πέρα από την πρόκληση του αναγνώστη με διάφορα τεχνάσματα, συχνότερο από τα οποία θα είναι η πολύ συχνή και ωμή βωμολοχία. Σύμφωνοι, ερωτική λογοτεχνία ήθελε να γράψει η συγγραφέας, αλλά δυστυχώς το αποτέλεσμα ήταν μια συνεχής κι ανηλεής επίθεση στον αναγνώστη. Στις ιδέες του, στα πιστεύω του κι εν τέλει στην αισθητική του. Καταφέρνει να αποδώσει πολύ ζωντανές, ακριβείς και προκλητικές περιγραφές, αλλά κάποια στιγμή κι αυτό κουράζει.
Στην τελευταία σελίδα, αφού έχει προηγηθεί η απαραίτητη, όχι όμως και τόσο απρόβλεπτη ανατροπή, φροντίζει να μας αποκαλύψει πώς και γιατί έγραψε ότι έγραψε. Ας μην πω περισσότερα γιατί κάπου εκεί βρίσκεται η όποια (μικρή) αξία του βιβλίου. Καλό, μόνο ως "διάλειμμα" μεταξύ άλλων βιβλίων.
2/5
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου