ΛΑΒΩΜΕΝΟΣ ΑΕΤΟΣ - ΠΟΙΗΣΗ

ΤΟΝΙΑ ΚΥΡΙΦΙΔΗ

ΛΑΒΩΜΕΝΟΣ ΑΕΤΟΣ

Όλοι σε λέγαν αετό
κι έρχονταν να φυλαχτούν,
κάτω από τα φτερά σου.
Το πέταγμά σου δυνατό,
γνωστοί και φίλοι να κρυφτούν,
μέσα στην αγκαλιά σου.
Είχες περήφανη καρδιά,
πού´ξερε όλους ν´αγαπά.
Στα μάτια σου όλοι παιδιά
και η ζεστή σου η καρδιά,
ήταν γεμάτη ανθρωπιά,όλους τους συγχωρούσες.
Είχες βεβαίως και τρωτά,
τα είχα δει από κοντά,
όταν με τιμωρούσες.
 
Ήταν φορές πού´σουν σκληρός
και πέραν το δέον αυστηρός,
μα ξέρω πως μ´αγαπούσες.
Ήσουν στις θέσεις σου πιστός
και στην παρέα αρχηγός,
παιδί όταν γελούσες.
Αστεία δεν ήξερες να λες,
έδινες μόνο συμβουλές,
να τις τηρώ ζητούσες.
Ήσουνα πάντα ηθικός,
πολλές φορές πιο νευρικός,
απ´ό,τι επιθυμούσες
Ποτέ δεν έκανες λεφτά,
τα αγαπούσες αρκετά,
τα σκόρπιζες μ´απλοχεριά,
για σένα δεν κρατούσες.
 
Τα χρόνια όμως πέρασαν,
κοπήκαν τα φτερά σου
και πέσαν οι φτερούγες σου,
ασπρίσαν τα μαλλιά σου.
Δεν είσαι πια ο αετός,
ο αγέρωχος, ο δυνατός,
ράγισε η καρδιά σου.
Το βήμα σου έγινε βαρύ
και η ματιά σου πιο θολή
και η φωνή σου η βροντερή,
ακούγεται ψιθυριστή,
μέσ´απ´τα σωθικά σου.
 
Οι μνήμες σου έχουν κενά,
δεν τα θυμάσαι όλα πια,
το βλέμμα σου το μαρτυρά,
χάνεις τα λογικά σου.
Μα μην σε νοιάζει κι αν γερνάς,
όσα κι αν χάνεις κι αν ξεχνάς,
το ξέρω πως μας αγαπάς,
μας έχεις στην καρδιά σου.
Είσαι πατέρας και πονάς,
σ´όποια ηλικία και αν πας,
πάντα θα λιώνεις, θα ζητάς
δίπλα σου τα παιδιά σου.
 
ΤΚ