ΕΥΘΡΑΥΣΤΗ ΕΥΤΥΧΙΑ - ΚΡΙΤΙΚΗ

ELSA PAZOLIDOU

Η ΑΠΟΨΗ ΜΟΥ

Ρωξάνη,ένα όμορφο όνομα,όσο όμορφη και η κάτοχος του.
Γεννημένη σ ένα μικρό χωριό της Μακεδονίας,γνώρισε κι αυτή την κακοποίηση του πατέρα της,όπως και οι αδερφές της πιο μπροστά. Ντροπή,φόβος, τα πρώτα συναισθήματα που νιώθει. Θάνατος η επόμενη σκέψη.
Την φυγαδεύει η μητέρα της όπως όπως,για να σώσει τουλάχιστον αυτήν,κάτι που δεν μπόρεσε να κάνει στα δύο προηγούμενα κορίτσια της.Εκεινη την ημέρα αντιλαμβάνεται γιατί το σκασε η μεγάλη κόρη της,η Τασούλα,και γιατί η Αριστέα έλιωνε μέσα στο κορμάκι της.
Μια καινούργια ζωή ξεκινάει για την Ρωξάνη στη Θεσσαλονίκη.Γνωρίζει την Τζέλα,μία κοπέλα πονεμένη που κουβαλάει την δική της ιστορία και γίνονται αχώριστες φίλες για τα υπόλοιπα χρόνια τους.
Ερωτεύεται τον Μάνο,έναν τελειόφοιτο φοιτητή της Ιατρικής σχολής και πετάει μαζί του στα ουράνια. Δυστυχώς έρωτας αυτος εληξε,αφήνοντας σημάδια και στους δύο.
Περνώντας τα χρόνια και έχοντας φτιάξει πια τη ζωή της,η μοίρα αποφασίζει να βάλει το χεράκι της και αρχίζει σιγά σιγά και μαζεύει τα χαμένα κομμάτια του πάζλ.
Έρχεται το παρελθόν με απειλητικές διαθέσεις και ταράζει συθέμελα τις ζωές όλων.Ανοιγουν τα μάτια και αντικρύζουν μία καλά κρυμμένη πραγματικότητα.Τοποθετημενοι όλοι τους μέσα σ ένα κύκλο,εν αγνοία τους,βρίσκουν εκείνο το μαγικό κλειδί που ξεκλειδώνει όλες τις πορτες και αρχίζουν σιγά σιγά ένας ένας να ελευθερωνεται,κουβαλώντας στην πλάτη του τρομερά και φρικτα μυστικά που επιτέλους φανερώθηκαν.Αποκαλύφθηκαν όλα εκείνα που κάποιο χέρι θέλησε να κρύψει,με αποτέλεσμα η καρδιά να γίνει έρμαιο του πόνου.
Η συγγραφέας έδωσε μεγάλη βάση και προσοχή στη σύνδεση όλων των περιστατικών αλλά και στο παρελθόν και κατάφερε να καλύψει με επιτυχία όλους τους ανοικτούς αρμούς,χωρίς να μου αφήσει απορίες και κενά. Παρουσιάζει και αναλύει τον κάθε χαρακτήρα με σεβασμό ,αλλά συγχρόνως μου εξηγεί την συμπεριφορά του καθενός με μία γραφή κατανοητη,δίχως φλυαρίες και αερολογίες.
Πολλές φορές το μυαλό μου γύριζε πίσω,σ εκείνο το κτήνος που ήθελε να λέγεται πατέρας.Αραγε πόσα περιστατικά έχουν λάβει χώρα στα τόσα χρόνια ύπαρξης της γης; Πολλά,μα κάθε φορά που ακούω ή διαβάζω μία τέτοια περίπτωση,νιώθω σα να βιάζεται σωματικά και ψυχικά το ίδιο παιδί.Κάθε φορά θέλω να διαμελίσω κάθε ίνα του σώματος του κάθε "κτήνους" Οπλίζομαι με έντονη αγανάκτηση και οργή και θα ήθελα να μουν εγώ το χέρι του νόμου που θα τους καταδίκαζε όλους σε μία κόλαση εδώ,πάνω στη γη.
Αγαπημένος χαρακτήρας η Ρωξάνη,παρόλο που τα παιδικά της χρόνια τη σημάδεψαν με τον χειρότερο τρόπο που μπορεί να φανταστεί άνθρωπος,πόσο μάλλον ένα παιδί. Κατάφερε ν ανοιξει την καρδιά της και να μοιράσει απλόχερα την αγάπη που ειχε μέσα της για κάθε άνθρωπο του περιβάλλοντος της.Δεν ξέχασε ποτέ,αλλά έκρυψε καλά ότι την στοίχειωνε.Και την στοίχειωναν πολλά!
Όταν έφτασα στο φινάλε,τρόμαξα.Είπα στον εαυτό μου ότι κάτι τέτοιο δεν μπορεί να συμβαίνει,αλλά κλείνοντας το βιβλίο και αφού μπόρεσα να διαχειριστώ πια τις συμπεριφορές,σκέφτηκα το ρόλο της δικαιοσύνης.Κι όχι μόνο της γνωστής δικαιοσύνης,αυτής που ψάχνουν όλοι μέσα στα δικαστήρια,αλλά και εκείνης που πολλές φορές αποδίδεται μόνη της.Την δικαιοσύνη που αναζητά η ψυχή για να ελευθερωθεί,που σε οπλίζει με θάρρος και δύναμη και καταφέρνει να συγκινήσει θεό κι ανθρώπους.
Την δικαιοσύνη εκείνη που φανερώνει τη δύναμη που κρύβει ο καθένας μέσα μας!
Πραγματικά, το τέλος δεν μπορούσε να είναι πιο δίκαιο!
Για όλους!