Η
ΑΠΟΨΗ ΜΟΥ
Το βιβλίο αυτό είναι
αφιερωμένο στη μνήμη της Marie Colvin μιας ατρόμητης και χαρισματικής
δημοσιογράφου που αναζητούσε πάντα τις ανθρώπινες ιστορίες μέσα στο χάος του
πολέμου.
Τα κόκαλα της αδερφής μου είναι ένα συγκλονιστικό ψυχολογικό θρίλερ όπου ο αναγνώστης έρχεται αντιμέτωπος με ανθρώπινα αλλά και κοινωνικά ζητήματα.
Το πρώτο αφορά την ψυχολογία των πολεμικών ανταποκριτών όταν γυρνούν από τις ζώνες του πολέμου.
Το δεύτερο αφορά την ενδοοικογενειακή βία και τον αλκοολισμό.
Ενα βιβλίο που περνά πάρα πολλά μηνύματα και ο αναγνώστης νιώθει έντονα συναισθήματα.
Λύπη, φρίκη , τρομερή αγωνία και συνεχείς ανατροπές μας συντροφεύουν σε αυτό το ταξίδι.
Η Κέιτ Ραφτερ είναι μία πετυχημένη πολεμική ανταποκρίτρια.
Γυρνώντας στη γενέτειρά της και στο παλιό σπίτι της παιδικής ηλικίας της έρχεται αντιμέτωπη με τους εφιάλτες από το παρελθόν της.
Τρομακτικά ουρλιαχτά την υποδέχονται την πρώτη μέρα της παραμονής της.
Ο αναγνώστης καλείται να διαπιστώσει αν η ηρωίδα πάσχει από κάποια ψυχική ασθένεια ή όσα βιώνει είναι η αλήθεια την οποία δεν πιστεύει κανείς.
Το βιβλίο χωρίζεται σε τρία μέρη όπου ο αναγνώστης έρχεται αντιμέτωπος με όλα τα συναισθήματα που μπορεί να νιώσει αλλά ταυτόχρονα θα πρέπει να προσπαθήσει να ξετυλίξει το κουβάρι αυτής της ιστορίας.
Είναι η πρώτη φορά που διαβάζω σε βιβλίο για τα συναισθήματα των πολεμικών ανταποκριτών και πραγματικά αν και το βιβλίο είναι ψυχολογικό θρίλερ αυτό δεν με εμπόδισε πολλές φορές να βάλω τα κλάματα.
Δεν είχα αναρωτηθεί ποτέ μου πως είναι να κάνεις επάγγελμα τη φρίκη του πολέμου.
Πώς νιώθεις όταν βλέπεις γύρω σου διαμελισμένα κορμιά και ιδίως μικρών παιδιών.
Και πώς είναι δυνατόν μετά από όλα αυτά να επιστρέφεις στην κανονική σου ζωή και να προσπαθείς να τα ξεχάσεις.
Το άλλο μέρος της ιστορίας αφορά την ενδοοικογενειακή βία και τον αλκοολισμό.
Παιδιά που μεγαλώνουν σε οικογένειες όπου η βία αποτελεί κομμάτι της καθημερινότητάς τους και τους σημαδεύει στη μετέπειτα πορεία τους και ενηλικίωσή τους.
Ένα βιβλίο που δίνει πολλά μαθήματα ζωής για τη δύναμη αλλά και τις αδυναμίες που μπορεί να έχουν οι άνθρωποι.
Ένα μυθιστόρημα που δεν λείπει και το μεταφυσικό το οποίο έρχεται να παίξει με το μυαλό του αναγνώστη.
Ένα ξεχωριστό βιβλίο που θα μείνει στην μνήμη μου για αρκετό καιρό.
Δύο συγκλονιστικές ανθρώπινες ιστορίες που έρχονται να μας αποδείξουν ότι όταν χάνεις κάποιον που αγαπάς ένα μικρό κομμάτι σου πεθαίνει.
Που μας μαθαίνει ότι καλό είναι πολλές φορές να μην προσπαθούμε να σβήσουμε και να ξεφύγουμε από τις αναμνήσεις μας αλλά να τις αντιμετωπίσουμε κατά μέτωπο έστω και αν αυτές μας πονούν.
Ένα βιβλίο που ενώ πολλές φορές έρχεσαι αντιμέτωπη με τον πόνο στο τέλος η αισιοδοξία θα είναι ο νικητής.
Ένας χείμαρρος συναισθημάτων που δεν θα αφήσουν κανέναν ασυγκίνητο.
Ένα ψυχολογικό θρίλερ διαφορετικό από τα συνηθισμένα.
Ο πόνος είναι κομμάτι της ζωής μας, με το χαμόγελο όμως μπορούμε να νικήσουμε τα πάντα.
Αυτό το χαμόγελο έρχεται να μας το δώσει ο Νινταλ, ένα μικρό παιδί από τη Συρία ,που θέλησε να χαρίσει σε όλους εμάς το βιβλίο των χαμόγελων ώστε να πάψουμε να είμαστε λυπημένοι.
Αυτά τα παιδιά παρόλο που ζουν την φρίκη του πολέμου δεν σταματούν ποτέ να σκέφτονται όπως τα παιδιά και να γελούν.
Εγώ λοιπόν που αυτό το διάστημα είμαι λίγο λυπημένη θα δεχτώ το βιβλίο χαμόγελων του Νιντάλ και θα του πω :Τεσμπαχ αλά κχιρ.
Φωτογραφίες από το Χαλέπι:
Τα κόκαλα της αδερφής μου είναι ένα συγκλονιστικό ψυχολογικό θρίλερ όπου ο αναγνώστης έρχεται αντιμέτωπος με ανθρώπινα αλλά και κοινωνικά ζητήματα.
Το πρώτο αφορά την ψυχολογία των πολεμικών ανταποκριτών όταν γυρνούν από τις ζώνες του πολέμου.
Το δεύτερο αφορά την ενδοοικογενειακή βία και τον αλκοολισμό.
Ενα βιβλίο που περνά πάρα πολλά μηνύματα και ο αναγνώστης νιώθει έντονα συναισθήματα.
Λύπη, φρίκη , τρομερή αγωνία και συνεχείς ανατροπές μας συντροφεύουν σε αυτό το ταξίδι.
Η Κέιτ Ραφτερ είναι μία πετυχημένη πολεμική ανταποκρίτρια.
Γυρνώντας στη γενέτειρά της και στο παλιό σπίτι της παιδικής ηλικίας της έρχεται αντιμέτωπη με τους εφιάλτες από το παρελθόν της.
Τρομακτικά ουρλιαχτά την υποδέχονται την πρώτη μέρα της παραμονής της.
Ο αναγνώστης καλείται να διαπιστώσει αν η ηρωίδα πάσχει από κάποια ψυχική ασθένεια ή όσα βιώνει είναι η αλήθεια την οποία δεν πιστεύει κανείς.
Το βιβλίο χωρίζεται σε τρία μέρη όπου ο αναγνώστης έρχεται αντιμέτωπος με όλα τα συναισθήματα που μπορεί να νιώσει αλλά ταυτόχρονα θα πρέπει να προσπαθήσει να ξετυλίξει το κουβάρι αυτής της ιστορίας.
Είναι η πρώτη φορά που διαβάζω σε βιβλίο για τα συναισθήματα των πολεμικών ανταποκριτών και πραγματικά αν και το βιβλίο είναι ψυχολογικό θρίλερ αυτό δεν με εμπόδισε πολλές φορές να βάλω τα κλάματα.
Δεν είχα αναρωτηθεί ποτέ μου πως είναι να κάνεις επάγγελμα τη φρίκη του πολέμου.
Πώς νιώθεις όταν βλέπεις γύρω σου διαμελισμένα κορμιά και ιδίως μικρών παιδιών.
Και πώς είναι δυνατόν μετά από όλα αυτά να επιστρέφεις στην κανονική σου ζωή και να προσπαθείς να τα ξεχάσεις.
Το άλλο μέρος της ιστορίας αφορά την ενδοοικογενειακή βία και τον αλκοολισμό.
Παιδιά που μεγαλώνουν σε οικογένειες όπου η βία αποτελεί κομμάτι της καθημερινότητάς τους και τους σημαδεύει στη μετέπειτα πορεία τους και ενηλικίωσή τους.
Ένα βιβλίο που δίνει πολλά μαθήματα ζωής για τη δύναμη αλλά και τις αδυναμίες που μπορεί να έχουν οι άνθρωποι.
Ένα μυθιστόρημα που δεν λείπει και το μεταφυσικό το οποίο έρχεται να παίξει με το μυαλό του αναγνώστη.
Ένα ξεχωριστό βιβλίο που θα μείνει στην μνήμη μου για αρκετό καιρό.
Δύο συγκλονιστικές ανθρώπινες ιστορίες που έρχονται να μας αποδείξουν ότι όταν χάνεις κάποιον που αγαπάς ένα μικρό κομμάτι σου πεθαίνει.
Που μας μαθαίνει ότι καλό είναι πολλές φορές να μην προσπαθούμε να σβήσουμε και να ξεφύγουμε από τις αναμνήσεις μας αλλά να τις αντιμετωπίσουμε κατά μέτωπο έστω και αν αυτές μας πονούν.
Ένα βιβλίο που ενώ πολλές φορές έρχεσαι αντιμέτωπη με τον πόνο στο τέλος η αισιοδοξία θα είναι ο νικητής.
Ένας χείμαρρος συναισθημάτων που δεν θα αφήσουν κανέναν ασυγκίνητο.
Ένα ψυχολογικό θρίλερ διαφορετικό από τα συνηθισμένα.
Ο πόνος είναι κομμάτι της ζωής μας, με το χαμόγελο όμως μπορούμε να νικήσουμε τα πάντα.
Αυτό το χαμόγελο έρχεται να μας το δώσει ο Νινταλ, ένα μικρό παιδί από τη Συρία ,που θέλησε να χαρίσει σε όλους εμάς το βιβλίο των χαμόγελων ώστε να πάψουμε να είμαστε λυπημένοι.
Αυτά τα παιδιά παρόλο που ζουν την φρίκη του πολέμου δεν σταματούν ποτέ να σκέφτονται όπως τα παιδιά και να γελούν.
Εγώ λοιπόν που αυτό το διάστημα είμαι λίγο λυπημένη θα δεχτώ το βιβλίο χαμόγελων του Νιντάλ και θα του πω :Τεσμπαχ αλά κχιρ.
Φωτογραφίες από το Χαλέπι:
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου