Η
ΑΠΟΨΗ ΜΟΥ
Η αλήθεια είναι ότι
πρώτη φορά διάβασα ένα βιβλίο που είναι ολότελα αφιερωμένο στην ευχή της
εχθρότητας,στην κατάρα και στην υλοποίηση της μέσα από τον θάνατο!
1881....Ο χαλασμός της Χίου,ο δολοφονικός σεισμός που ισοπέδωσε τα πάντα.
Ο Ηλίας και η Φραγκώ,έχουν μία όμορφη και ευτυχισμένη οικογένεια.Ο σεισμός κατέστρεψε το σπίτι τους,αλλά με μία κρυφή κληρονομιά που βρήκε η Φραγκώ από τον πατέρα της,το ξαναφτιαξανε και μάλιστα καλύτερο από πριν.
Ο Νικολής,ο αδερφός του Ηλία,με τη γυναίκα του την Ευτέρπη, δυστυχώς δεν είχαν χρήματα να αναστήσουν το σπιτικό τους,έτσι κατέληξαν στην αυλή της Φραγκως για να της ζητήσουν οικονομική βοήθεια.
Πράγματι,η βοήθεια δόθηκε,έφτιαξαν το σπίτι τους από την αρχή,δεν επέστρεψαν όμως ποτέ τα δανεικά κι ούτε είχαν σκοπό να το πράξουν.
Όταν επέστρεψε ο αδερφός της Φραγκως κι ενώ είχαν φτάσει στο αυτιά της οι διαδόσεις για την μη εξοφληση των δανεικων,ζήτησε το σπίτι για να κατοικήσει το νεοφερμένο ζευγάρι γιατί έτσι κι αλλιώς με δικά της λεφτά χτίστηκε.
Αυτή ήταν η αρχή του τέλους!
"Αν δεν τη δω,Θεε μου,βουτηγμένη στα μαύρα ,να μην πεθάνω".
Αυτά ήταν τα λόγια τα οργισμένα που βγήκαν από την ψυχή της Ευτέρπης και φυσικά εννοούσε την Φραγκώ.Η ψυχή της πέτρωσε και έκλεισε κάθε δίοδο επαναφοράς στην προηγούμενη κατάσταση της.
Η αύρα του θανάτου μα και ο ίδιος αυτοπροσώπως,σε όλο το βιβλίο κάνουν βόλτες.Ποιο το μέγεθος της αδικίας που μπορεί να φέρει έναν άνθρωπο σε μία τέτοια τρελα,ώστε να εύχεται το θάνατο;Ποιο το μέγεθος της πίκρας και της απελπισίας για να ζητάει αποκατάσταση η ψυχή;
Όμορφες εικόνες με μετέφεραν σ εκείνη την εποχή,η πλούσια λογοτεχνική γραφή με ταξίδεψε, άγγιξα τα λουλούδια των κήπων τους, είδα εκείνο το ηλιοβασίλεμα που ξέρει καλά να φανερώνεται με υπέροχα χρώματα σ αυτό το πανέμορφο νησί.
Θαύμασα την παραστατικότητα των λόγων της συγγραφέως,τα ήθη και τα έθιμα του ζευγαρώματος και του γάμου,αλλά και τον έντονο λυρισμό σε κάθε πρόταση.
Ο θάνατος πάντα δίπλα,σε στιγμές να παίρνει τα ηνία και να μου δείχνει τα κατορθώματα του.
Η αδικία και η δικαιοσύνη,οι αιώνιες αυτές αντίπαλες,μάχονται για ακόμη μία φορά.
Οι πολύτιμες ζωές,έρμαιες σε πικραμένα χείλη.Η κατάρα περήφανη και τρανή,αξίωσε την κυρά της αληθινή.
Στάθηκα μπροστά τους και κοιτώντας με στα μάτια, μου ζήτησαν και οι δύο πλευρές την ψήφο μου.
Η επιλογή εύκολη ή δύσκολη;
Για μένα τουλάχιστον μονόδρομος!
1881....Ο χαλασμός της Χίου,ο δολοφονικός σεισμός που ισοπέδωσε τα πάντα.
Ο Ηλίας και η Φραγκώ,έχουν μία όμορφη και ευτυχισμένη οικογένεια.Ο σεισμός κατέστρεψε το σπίτι τους,αλλά με μία κρυφή κληρονομιά που βρήκε η Φραγκώ από τον πατέρα της,το ξαναφτιαξανε και μάλιστα καλύτερο από πριν.
Ο Νικολής,ο αδερφός του Ηλία,με τη γυναίκα του την Ευτέρπη, δυστυχώς δεν είχαν χρήματα να αναστήσουν το σπιτικό τους,έτσι κατέληξαν στην αυλή της Φραγκως για να της ζητήσουν οικονομική βοήθεια.
Πράγματι,η βοήθεια δόθηκε,έφτιαξαν το σπίτι τους από την αρχή,δεν επέστρεψαν όμως ποτέ τα δανεικά κι ούτε είχαν σκοπό να το πράξουν.
Όταν επέστρεψε ο αδερφός της Φραγκως κι ενώ είχαν φτάσει στο αυτιά της οι διαδόσεις για την μη εξοφληση των δανεικων,ζήτησε το σπίτι για να κατοικήσει το νεοφερμένο ζευγάρι γιατί έτσι κι αλλιώς με δικά της λεφτά χτίστηκε.
Αυτή ήταν η αρχή του τέλους!
"Αν δεν τη δω,Θεε μου,βουτηγμένη στα μαύρα ,να μην πεθάνω".
Αυτά ήταν τα λόγια τα οργισμένα που βγήκαν από την ψυχή της Ευτέρπης και φυσικά εννοούσε την Φραγκώ.Η ψυχή της πέτρωσε και έκλεισε κάθε δίοδο επαναφοράς στην προηγούμενη κατάσταση της.
Η αύρα του θανάτου μα και ο ίδιος αυτοπροσώπως,σε όλο το βιβλίο κάνουν βόλτες.Ποιο το μέγεθος της αδικίας που μπορεί να φέρει έναν άνθρωπο σε μία τέτοια τρελα,ώστε να εύχεται το θάνατο;Ποιο το μέγεθος της πίκρας και της απελπισίας για να ζητάει αποκατάσταση η ψυχή;
Όμορφες εικόνες με μετέφεραν σ εκείνη την εποχή,η πλούσια λογοτεχνική γραφή με ταξίδεψε, άγγιξα τα λουλούδια των κήπων τους, είδα εκείνο το ηλιοβασίλεμα που ξέρει καλά να φανερώνεται με υπέροχα χρώματα σ αυτό το πανέμορφο νησί.
Θαύμασα την παραστατικότητα των λόγων της συγγραφέως,τα ήθη και τα έθιμα του ζευγαρώματος και του γάμου,αλλά και τον έντονο λυρισμό σε κάθε πρόταση.
Ο θάνατος πάντα δίπλα,σε στιγμές να παίρνει τα ηνία και να μου δείχνει τα κατορθώματα του.
Η αδικία και η δικαιοσύνη,οι αιώνιες αυτές αντίπαλες,μάχονται για ακόμη μία φορά.
Οι πολύτιμες ζωές,έρμαιες σε πικραμένα χείλη.Η κατάρα περήφανη και τρανή,αξίωσε την κυρά της αληθινή.
Στάθηκα μπροστά τους και κοιτώντας με στα μάτια, μου ζήτησαν και οι δύο πλευρές την ψήφο μου.
Η επιλογή εύκολη ή δύσκολη;
Για μένα τουλάχιστον μονόδρομος!
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου