Ο Τζων Μίγκερ, βρήκε στη φάρμα στην οποία εργάζεται το τελευταίο διάστημα, ανθρώπινα οστά!
Εικάζεται πως οι άνθρωποι που θάφτηκαν εκεί, έπεσαν θύματα εκτέλεσης εξαιτίας πολιτικών σκοπιμοτήτων,ή επρόκειτο για δολοφονία εκδίκησης από συμμορίες της περιοχής.
Τα οστά φαίνεται να ανήκουν σε έντεκα γυναίκες και η αστυνόμος Κέιτι, αφήνοντας για λίγο πίσω τις δικές της πληγές, ξεκινά τις έρευνες.Μιλά με τους ανθρώπους που ζουν στο κτήμα και συλλέγει στοιχεία.
Η υπόθεση αυτή κρατάει από το 1915, τότε που η Ιρλανδία ήταν εντελώς διαφορετική.
Σταδιακά προκύπτουν κι' άλλα πρόσωπα που χάσανε με βίαιο τρόπο τη ζωή τους.
Ο μύθος της μάγισσας Μόριγαν,που ζητούσε ως ανταλλάγματα ανθρώπινες ψυχές, φαίνεται να ζωντανεύει ξανά.
Στην Ιρλανδία των θρύλων και του μυστικισμού,στην Ιρλανδία των σατανικών νεράϊδων και των γκρίζων σκιών,η εικόνα ενός σταυρωμένου άντρα δεν είναι αποκρουστική, αλλά ούτε και σπάνια...
Όταν το ξεκίνησα νόμιζα πως είχα να κάνω με ένα ακόμα αστυνομικό μυθιστόρημα βαρετό και προβλέψιμο,και ήμουν έτοιμος να το αφήσω.Στην πορεία όμως καθώς έκανε την εμφάνισή της η μάγισσα και άρχισαν να βγαίνουν στην επιφάνεια οι θρύλοι και οι δοξασίες της Ιρλανδίας, άρχισε να μ'αρέσει.
Μου κράτησε καλή παρέα,το ομολογώ.Εκτός από τις φλυαρίες που πάλι ήταν αρκετές,το υπόλοιπο κείμενο ήταν καλογραμμένο (και πως να μην είναι άλλωστε όταν ο δημιουργός έχει γράψει πάνω από σαράντα βιβλία!), είχε καλή ροή, έντονες σκηνές και αρκετή αγωνία.
Ο Graham,ξέρει πολύ καλά πως να κάνει τον αναγνώστη του να έρχεται σε αμηχανία εξαιτίας της σκληρότητας των περιγραφών του• και εδώ οι περιγραφές των πτωμάτων ήταν δυνατές και αποκρουστικές! Ένας πολύ καλός λόγος που συνεχίζω να διαβάζω βιβλία του.Από εκεί που περιγράφει μία βαρετή αστυνομική κατάθεση, πηγαίνει στην παρουσίαση του πτώματος και εκεί (για να το πω απλά),τα δίνει όλα!
Ναι,και αίμα υπάρχει,και σχισμένη σάρκα υπάρχει σε αφθονία...μα υπάρχει και ένα τέλος που θα το ήθελα πιο πρωτότυπο.Όταν διαβάζεις έργα ενός ικανότατου συγγραφέα, τότε έχεις πολλές απαιτήσεις.Το τέλος μου φάνηκε αρκετά κοινότυπο και βιαστικό,σαν να ήθελε να ξεπετάξει το ίδιο του το δημιούργημα.
Επιτρέψτε μου να σας παρουσιάσω μία δυνατή σκηνή(αν δεν αντέχετε να τη διαβάσετε, απλά βγείτε από αυτή τη δημοσίευση!):
"Χωρίς προειδοποίηση η μηχανή μούγκρισε πάλι.Ο άντρας έβαλε ταχύτητα και ξεκίνησε,ξεσκίζοντας έτσι όλους τους μυς στο σώμα του θύματος,που έκαναν έναν αποκρουστικό ήχο,και βγάζοντάς του και τα δύο του τα χέρια.
Το θύμα σταμάτησε να ουρλιάζει.Έμεινε ξαπλωμένος και το αίμα πεταγόταν ρυθμικά από τις δύο κόγχες των ώμων του με φρικτή σταθερότητα..."
Τέτοιες περιγραφές (και ακόμα πιο έντονες!), υπάρχουν πολλές και οι λάτρεις του είδους πιστεύω θα μείνουν ικανοποιημένοι.
Σκοτάδι, μάγισσες, ξόρκια, δεισιδαιμονίες και αίμα συνθέτουν το σκηνικό του συγκεκριμένου βιβλίου.
Δεν μπορώ να πω πως διάβασα το κορυφαίο του έργο.Σίγουρα σε ένα σύνολο σαράντα μυθιστορημάτων,θα υπάρχουν και τα πολύ καλά καθώς και κάποια υποδεέστερα.Το πιο θεωρεί ο καθένας ως το κορυφαίο του, διαφέρει αναλόγως του προσωπικού του γούστου.
Έχω διαβάσει εφτά βιβλία του και ακόμα θεωρώ την "ΠΟΡΦΥΡΗ ΧΗΡΑ",ως το καλύτερό του(κι' ας έχει εξήντα σελίδες επιπλέον σε σχέση με αυτό).
Το σίγουρο είναι πως θα συνεχίσω να διαβάζω Masterton, γιατί ξέρει να με ανατριχιάζει πολύ καλά!
Η απεικόνιση του εξωφύλλου ταιριάζει απόλυτα με το περιεχόμενο του βιβλίου,ο σχεδιασμός του είναι πολύ όμορφος, αλλά ο τίτλος δεν μου άρεσε και τόσο...
(Κυκλοφορία στα ελληνικά:2011
Σελίδες:386)
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου